بررسی تاثیرفعالیتهای هماهنگی چشم ودست برمیزان مهارت دست دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر (10 -7 سال)

عملکرد طبیعی و ماهرانه اندام فوقانی برای انجام فعالیتهای روزمره زندگی از اهمیت بسیاری برخوردار است. باتجزیه وتحلیل فعالیتهای فوق مشخص می شود که اهمیت عملکرد اندام فوقانی به علت وجود مهارتهای حرکتی ظریفی است که برای انجام فعالیتها و نیز برقراری ارتباط با سایرین ضروری است. پر واضح است که فقدان و یا اختلال این حرکات موجب مشکلات متعددی برای کودکان عقب مانده ذهنی می گردد. از این رو، ارایه برنامه های توانبخشی دست اهمیت ویژه ای یافته است.

27 دانش آموز استثنایی از نوع عقب مانده ذهنی با دامنه سنی 7 تا 10 سال (میانگین 11/8 و انحراف معیار 09/1) به روش مقطعی در این مطالعه شرکت نمودند. پس از کسب رضایت از والدین و آشنایی دانش آموز با نحوه انجام آزمون مراحل ارزیابی با تست پرد و پگ بورد انجام شد. دانش آموزان در 15 جلسه 40 دقیقه ای برنامه درمانی هماهنگی چشم و دست شرکت کردند و پایان درمان مجددا ارزیابی شدند.

میانگین سرعت حرکت (تعداد در 30 ثانیه) دست غالب و مغلوب، میانگین هماهنگی دو دست و میانگین مهارت دست قبل از مداخله و بعد از مداخله در سطح 05/0p≤ اختلاف میانگین معنی دار بود. میانگین افزایش سرعت حرکت دست غالب و مغلوب، میانگین افزایش هماهنگی حرکت دودست و میانگین افزایش مهارت دست در سطح 05/0p≤ در دختران و پسران معنی دار نبود. افزایش مهارت دست به افزایش خرده آزمون سرعت حرکت دست غالب ارتباط بیشتری داشت (05/0p≤).

نتایج این مطالعه نشان داد که فعالیتهای هماهنگی چشم و دست بر مهارت دست دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر تاثیر مثبت داشته است. مهارتهای ساده نظیر سرعت حرکت دست در مقایسه با مهارتهای پیچیده (شامل مهارتهای دو دست) در زمان کوتاهتری بهبود یافته است. بر اساس شواهد موجود، برنامه های جامع توان بخشی شامل فعالیت هماهنگ چشم و دست برای افرادعقب مانده ذهنی آموزش پذیرپیشنهاد می شود.