درمان ترکیبی پرفشاری خون

درمان ترکیبی پرفشاری خون با داروهای مجزا یا یک قرص ترکیبی با دوز ثابت به پایین آوردن سریع تر فشار خون، دستیابی به فشار خون هدف و کاهش عوارض جانبی منجر می شود. داروهای ضد فشار خون از دسته های متفاوت ممکن است عوارض جانبی ناشی از یکدیگر را خنثی کنند، برای مثال دیورتیک ها ادم ناشی از درمان با مسدودکننده های کانال کلسیم را کاهش می دهند. بیشتر بیماران مبتلا به پرفشاری خون به بیش از یک داروی ضد فشار خون نیاز دارند، به ویژه اگر به بیماری همراه مبتلا باشند. هر چند راهکارهای کمیته مشترک ملی(1) (JNC) توصیه می کند در بیشتر بیماران مبتلا به پرفشاری خون دیورتیک ها به عنوان خط اول درمان تجویز شوند وجود «اندیکاسیون های الزام آور» ممکن است تجویز داروهای ضد فشار خون با منافع ویژه در زمینه پیشگیری اولیه یا ثانویه را ضروری سازد. توصیه های خاص عبارتند از درمان با مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین، مسدودکننده های گیرنده آنژیوتانسین، دیورتیک ها، مسدودکننده های بتا یا آنتاگونیست های آلدوسترون برای بیماران مبتلا به پرفشاری خون و نارسایی قلب. برای بیماران مبتلا به پرفشاری خون و دیابت، داروهای توصیه شده عبارتند از دیورتیک ها، مسدودکننده های بتا، مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین، مسدودکننده های گیرنده آنژیوتانسین و یا مسدودکننده های کانال کلسیم. درمان توصیه شده برای بیماران مبتلا به پرفشاری خون و افزایش خطر بیماری کرونری عبارت است از دیورتیک، مسدودکننده های بتا، مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین و یا مسدودکننده کانال کلسیم. راهکارهای کمیته مشترک ملی توصیه می کند در بیماران مبتلا به پرفشاری خون پس از انفارکتوس میوکارد، مسدودکننده های بتا، مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین و آنتاگونیست های آلدوسترون تجویز شود؛ در بیماران دچار پر فشاری خون و بیماری مزمن کلیه مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیو تانسین و مسدودکننده های گیرنده آنژیوتانسین و در بیماران مبتلا به پر فشاری خون به منظور پیشگیری از سکته مغزی مکرر دیورتیک ها و مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین تجویز شود.