اثر فعالیت بدنی کوتاه مدت (دویدن با تردمیل) بر یادگیری و حافظه ی فضایی در موش های صحرایی نر سالم و وابسته به مرفین

ورزش بر روی مرکز خوشایند مغز از طریق سیستم های اوپیوئیدی و رهایی ناقلان عصبی تاثیر می گذارد. در این پژوهش ورزش و فعالیت فیزیکی دویدن بر روی تردمیل و اثر آن را بر روی یادگیری و حافظه ی فضایی در موش های صحرایی نر سالم و وابسته به مرفین بررسی گردید.
موش های صحرایی نر سالم چهار ماهه ی نژاد ویستار در چهار گروه ده تایی شاهد (بدون تیمار دویدن با تردمیل و مرفین)، ورزش (دویدن با تردمیل، بدون مرفین)، مرفین (تیمار مرفین بدون دویدن با تردمیل) و مرفین همراه با ورزش تقسیم شدند. تیمار دویدن اجباری روی تردمیل به مدت 10 روز (روزانه 1 ساعت با سرعت 17 متر در دقیقه و شیب 15 درجه) انجام شد. تزریق درون صفاقی دوزهای افزایشی مرفین برای ایجاد وابستگی موش ها به مرفین انجام شد. مطابق با رفتار موش های شاهد، آزمون یادگیری فضایی به مدت 8 روز در حوضچه ی آبی موریس انجام شد.
در مقایسه ی میانگین مجموع 8 روز آزمون یادگیری و حافظه ی فضایی، برای سه شاخص (طول مسافت، زمان رسیدن به سکو و سرعت شنا)، بین گروه شاهد با گروه مرفین همراه با ورزش تفاوت معنی دار وجود داشت (05/0P <). تفاوت های این شاخص ها بین گروه مرفین همراه با ورزش با سایر گروه ها معنی دار بود (05/0P <)، اما بین گروه شاهد با دو گروه دیگر تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0P <).
یافته ها نشان دادکه دویدن با تردمیل می تواند یادگیری و حافظه ی فضایی را در موش های وابسته به مرفین به طور معنی داری بهبود بخشد. ممکن است که ورزش کوتاه مدت همراه با سیستم اوپیوئیدی، یادگیری و حافظه ی فضایی را در موش های وابسته به مرفین تقویت کرده باشد، از این رو پیشنهاد می گردد که مرکز خوشایند در مغز برای حافظه و اعتیاد یکسان شناخته شود.