بررسی تاثیر ارتزهای عملکردی رایج بر شدت درد و راستای زانو در بیماران مبتلا به استئوآرتروز زانو

استئوآرتروز زانو یکی از شایعترین علل مراجعه بیماران مبتلا به درد مفصل زانو به درمانگاه های ارتوپدی است. روش های درمانی غیر جراحی مورد استفاده در درمان این بیماران، استفاده از داروهای مسکن و ضد التهاب، فیزیوتراپی و ارتزهای عملکردی می باشد. عمدتا استفاده از ارتز در طول روز و حین فعالیت تجویز می گردد و زمان استفاده از آن حدود 3 ماه می باشد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر سه نوع ارتز رایج بصورت بریس زانو، زانو بند نئوپرنی و کفی لبه دار بر سه علامت مهم استئوآرتروز یعنی شدت درد، راستای زانو و سطح فعالیت عملکردی است.
این بررسی بر روی 45 بیمار مبتلا به استئو آرتروز خفیف تا متوسط در محدوده سنی 60-50 سال انجام گردیده که بطور تصادفی به سه گروه تقسیم گردیده اند. روش بررسی از نوع شبه تجربی بوده است.
یافته های پژوهش: نتایج این تحقیق نشان داد که هیچکدام از ارتزها تاثیری بر تغییر راستای زانو نداشته، اما به طور مؤثری سبب کاهش درد و افزایش سطح فعالیت عملکردی می گردند.
براساس نتایج بدست آمده از این تحقیق استفاده از کفی طبی با لبه خارجی درد بیماران مبتلا به آرتروز زانو را به نحوی قابل توجه کاهش داده و آرامش را به این گونه بیماران باز می گرداند. از طرفی دیگر، به نظر نمی آید استفاده از زانوبندهای نئوپرنی بتواند راستای حرکتی زانو را تغییر دهد.