شیوع و علل نابینایی و کم بینایی در استان خوزستان

تعیین شیوع کم بینایی و نابینایی و علل آن ها در مناطق شهری و روستایی استان خوزستان در سال 85-1384.
روش پژوهش: این مطالعه مبتنی بر جمعیت، به صورت مقطعی، بر روی همه ساکنان مناطق شهری و روستایی استان خوزستان انجام شد. طراحی روش کار بر اساس توصیه های سازمان بهداشت جهانی صورت پذیرفت. نمونه گیری به صورت خوشه ایسیستماتیک چندمرحله ای انجام شد و تعداد نمونه مورد نیاز بر اساس توزیع جمعیت استان و برآوردهای شیوع نابینایی محاسبه گردید. جمع آوری اطلاعات به وسیله پرسش نامه عمومی، معاینه بینایی سنجی و معاینه چشم پزشکی انجام شد. محل جمع آوری اطلاعات، خانه های بهداشت و مراکز بهداشتی- درمانی شهری و روستایی استان بودند. دسته بندی نابینایی و کم بینایی بر اساس طبقه بندی بین المللی بیماری ها (ICD-10) انجام شد.
در مجموع 6960 نفر در مطالعه شرکت کردند (درصد مشارکت 5/74 درصد). میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه 3/187/24 سال بود. در جمعیت بالای 5 ساله، شیوع نابینایی و کم بینایی در هر دو چشم، به ترتیب 3/1 و 6/2 درصد بود که با افزایش سن، به طور معنی داری افزایش می یافت (001/0P<) ولی تفاوت آماری معنی داری بین دو جنس و ساکنان مناطق شهری و روستایی از این نظر وجود نداشت. هم چنین شیوع موارد نابینا در یک چشم و کم بینا در چشم دیگر 9/0 درصد، نابینا در یک چشم و طبیعی در چشم دیگر 4/1 درصد و کم بینا در یک چشم و طبیعی در چشم دیگر 8/3 درصد بود. در جمعیت زیر 5 ساله، شیوع نابینایی در یک یا دو چشم 7/0 درصد و کم بینایی در یک یا دو چشم 9/7 درصد بود. بیش ترین علل اختلالات بینایی شامل آب مروارید (39 درصد)، عیوب انکساری (6/37 درصد) و تنبلی چشم (6/23 درصد) و کم ترین علل شامل آسیب های چشمی (3/1 درصد) و عوارض جراحی (9/1 درصد) بودند.
برآورد می شود که در استان خوزستان حدود 28537 نفر دچار نابینایی دوطرفه و 105995 نفر مبتلا به کم بینایی دوطرفه هستند. شیوع کم بینایی و نابینایی در استان، وضعیت متوسطی را در مقایسه با سایر کشورهای مشابه نشان می دهد. این مطالعه ضمن تاکید بر لزوم افزایش دامنه تحقیق در سطح کشور، بر ضرورت تقویت فعالیت های بهداشتی به منظور کنترل و پیش گیری از اختلالات بینایی و علل ایجادکننده آن ها تاکید دارد. هم چنین استفاده از یافته های مطالعه حاضر برای طراحی مناسب تر اجرای برنامه بینایی 2020 در کشور ضرورت دارد.