مطالعه نقش ورزش تریدمیل بر نفروپاتی دیابتی تجربی در موش صحرایی

دیابت ملیتوس و عوارض حاصل از آن یکی از مسائل مهم بهداشت جوامع انسانی است. ورزش بطور عموم برای بیماران دیابتی نوع 1و2 توصیه می شود زیرا موجب افزایش برداشت گلوکز، حساسیت انسولینی بافت و کاهش چربی بدن می گردد.. نفروپاتی دیابتی از عوامل عمده در نارسائی کلیوی بیماران دیابتی می باشد. هدف از این مطالعه تعیین نقش ورزش تریدمیل در نفروپاتی دیابتی تجربی بود در این مطالعه تجربی 56 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و وزن 300-250 گرم انتخاب و در دو گروه 28تائی توزیع و سپس با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین (50 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن) به روش تزریق داخل صفاقی در آنها دیابت ایجاد گردید. گروه تیمار در شرایط معمول تغذیه و نگهداری شدند و به مدت 12 هفته هر هفته 5 روز و هر روز 1 ساعت تحت ورزش منظم تریدمیل قرار گرفتند. گروه شاهد در این مدت بدون هیچگونه فعالیت فیزیکی و ورزشی در همان شرایط معمول تغذیه نگهداری شدند. پس از گذشت 12 هفته از بافت کلیه هر دو گروه نمونه برداری و پس از پایدار سازی در فرمالین بافری 10 درصد با استفاده از روش های معمول تهیه مقاطع آسیب شناسی برش های با ضخامت6-5 میکرون و رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین تهیه گردید.
مطالعات آسیب شناسی بافتی در گروه شاهد نشانگر تغییرات پاتولوژیک نظیر گلومرواسکلروزیس، آرتریولواسکلروزیس، تجمع پیرامون عروقی، حضور کست های هیالنی در توبول های کلیوی، آسیب دژنراتیو در سلول های توبولی و پروتئین اوری بود، در حالی که این تغییرات در گروه تیمار بسیار حداقل و اختلاف میانگینها بین دو معنی دار بود.
ورزش تریدمیل می تواند باعث کاهش تغییرات پاتولوژیک و بهبودی نسبی در موارد نفروپاتی های دیابتی در بیماران دیابتی گردد که دلیل آن کاهش میزان هموگلوبین گلیکوزیله، استرس های اکسیداتیو، هیپرگلیسمی، VLDL، بیان ژن آپوپتوزیس، TGF-β و افزایش هپارین سولفات پروتئوگلیکان، هپارین سولفاتHDL، فاکتور رشد شبه انسولینی می باشد