مقایسه اثر ونلاماکسین و متیل منیدیت در درمان اختلال کمبود توجه - بیش فعالی در کودکان

به دلیل نقش نوروترانسمیتر نوراپی نفرین و سروتونین در فرایندکنترل توجه و فعالیت و بر اساس شواهد بالینی جایگاه سیستم نورآدرنرژیک در علت شناسی و درمان اختلال کمبود توجه - بیش فعالی(ADHD) به شدت مطرح می باشد. بنا بر این با توجه به عوارض جانبی ناچیز ونلافاکسین به نظر می رسد که این دارو دردرمان اختلال ADHD کودکان مؤثر باشد. در این کارآزمائی بالینی در سال 86-85 در بیمارستان امام حسین(ع)تهران 40 کودک مبتلا به ADHD 6 تا 12 ساله مبتلا به اختلال کمبود توجه - بیش فعالی به طور تصادفی در دو گروه تحت درمان با ونلافاکسین و متیل فنیدیت قرار گرفتند. بیماران از نظر سن، وزن، نوع و شدت اختلال همتا شدند. بیماران بر اساس معیارهای DSM IV و ADHD-Rating Scale مبتلا به نوع ترکیبی و کم توجه اختلال بودند. ارزیابی تغییرات حاصل از درمان با استفاده ازمقیاس درجه بندی ADHD فرم والدین و معلمین در پایان هفته های دوم، چهارم، ششم انجام شد. برای آنالیز داده ها از آزمون های -test t، Chi-square، ANOVA Repeated measure و نرم افزار SPSS 15 استفاده شد و سطح معناداری5 0/0 در نظر گرفته شد در هر دو گروه مورد مطالعه کاهش معناداری در علایم اختلال کمبود توجه-بیش فعالی رخ داد متیل فنیدیت میزان علایم ADHD را در فرم والد از 89/29 به 11/13) 001/0 (P= ودر فرم معلم از 05/29 به 32/15) 001/0 (P= در هفته ششم کاهش داد ونلافاکسین نیز میزان علایم ADHD را در فرم والد از 67/26 به 94/21) 001/0 (P= و درفرم معلم از 22/27 به 56/21) 001/0 (P= کاهش داد. میزان تاثیر دارو در گروه متیل فنیدیت به طور معنی داری بیشتر از گروه ونلافاکسین بود) 001/0 (P=. شایع ترین عوارض در گروه ونلافاکسین به ترتیب تهوع، خواب آلودگی، خشکی دهان و سرگیجه بود.
ونلافاکسین می تواند به عنوان یک داروی کم خطر در درمان اختلال کمبود توجه - بیش فعالی کودکان مطرح باشد و می توان در بعضی از موارد از آن استفاده کرد.