بررسی اثر کاربرد موم به عنوان فضاساز بر گیر روکش های ثابت متکی بر ایمپلنت سمان شده با سمان های موقت مختلف

برخی تکنسین ها در لابراتوارهای دندان پزشکی ایران از موم به عنوان spacer در ساخت پروتز ایمپلنت استفاده می کنند. در این مطالعه اثر دو روش مختلف زدن spacer روی گیر روکش های تک واحدی متکی بر ایمپلنت بررسی گردید بیست اباتمنت تایتانیومی قابل تراش ایمپلنت (Biohorizons) به طول 8 میلی متر به آنالوگ ایمپلنت با تورک 30 نیوتن سانتی متر متصل گردیدند. آنالوگها با استفاده از سرویور درون بلوک های تهیه شده از آکریل خود سخت شونده قرار داده شدند. سپس نمونه ها به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه روی اباتمنتها با موم ذوب شده پوشانده شد تا زدن spacer را تقلید کند. در گروه دیگر یک لایه فویل 25 میکرون به عنوان spacer به کار رفت. بعد ازwax up و ساخت روکش برای هر اباتمنت، روکش ها با نیروی 500 کیلوگرم با سرعت 5/0 سانتی متر در دقیقه با استفاده از Universal testing machine از روی اباتمنت ها کشیده شدند و استحکام کششی به نیوتن ثبت گردید. سمان های موقت TempBond، Dycal و TempBond NE برای اتصال روکش به اباتمنت مربوطه به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از تست، در رطوبت 100 درصد و دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت 48 ساعت نگهداری شدند. بار دوم سنجش استحکام کششی به روش مشابه صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری paired t-test و two way ANOVA ارزیابی گردیدند..
در روکش های ساخته شده با فضاساز فویل میزان گیر با سمان Dycal 91/3 ± 87/24، با Temp Bond NE 02/3 ± 14/21 و با Temp Bond 23/1 ± 96/13 و در روکش های تهیه شده با فضاساز مومی میزان گیر با سمان Dycal 71/2 ± 31/27، با Temp Bond NE 86/2 ± 86/22 و با Temp Bond 29/2 ± 24/17 نیوتن شد. با یک نوع سمان، با این که میانگین گیر نیرو در روکش های ساخته شده از طریق قراردهی spacer با موم بیشتر بود اما این تفاوت با گروه دیگر از نظر آماری معنی دار نبود (05/0 p value >).
استفاده از موم به عنوان spacer روی اباتمنت، اثر نامطلوبی روی گیر روکش های سمان شونده متکی بر ایمپلنت نمی گذارد.