خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی دانشجویان پرستاری: یک مطالعه کیفی

خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در بکارگیری دانش و مهارت های بالینی نقش مهمی ایفا می کند. هدف این پژوهش، تبیین خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی دانشجویان پرستاری در کارآموزی در عرصه بود.
در یک مطالعه کیفی، 50 دانشجو با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. سپس 28 مصاحبه نیمه ساختاریافته حضوری و سه مصاحبه گروه مدار با دانشجویان پرستاری داوطلب از دانشگاه های علوم پزشکی ایران، تهران و شهید بهشتی صورت گرفت. داده های پژوهش، با روش تحلیل محتوا تجزیه و تحلیل شدند.
در مطالعه حاضر، مفهوم خودکارآمدی در پنج درونمایه و مفهوم یادگیری خودتنظیم در سه درونمایه دسته بندی شدند. از نظر شرکت کنندگان، خودکارآمدی در عملکرد بالینی مترادف کسب مهارت بالینی، بررسی بیمار، برنامه ریزی و اجرا و ارزشیابی مراقبت ها بود. با تکیه بر دانش، تجربه یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی مترادف تلاش برای یادگیری بالینی همراه با خودانگیزشی، تمرین فرایند پرستاری و تلاش برای کسب رفتار حرفه ای بود.
خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در توانایی مراقبت مستقل از بیمار نقش دارد و به رشد توانمندی و مهارت حرفه ای دانشجویان پرستاری کارآموز در عرصه کمک می کند.