فرایند بهبود کیفیت آموزشی از نظر اعضای هیات علمی دانشگاه های استان اصفهان: مقایسه ای بر اساس مقیاس AQIP

بهبود کیفیت در آموزش عالی از رویکردهایی است که در دهه اخیر در بسیاری از نظام های آموزش عالی و دانشگاه های جهان مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این پژوهش، تعیین و مقایسه وضعیت بهبود کیفیت آموزشی در دانشگاه های علوم پزشکی و غیر علوم پزشکی استان اصفهان بود.
در این پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی، از دو ابزار پرسشنامه و مصاحبه استفاده گردید. پرسشنامه بر اساس مقیاس AQIP توسط پژوهشگر تهیه شده و دارای 26 سوال و مصاحبه از نوع نیمه سازمان یافته بود. حجم نمونه (260=n) از جامعه آماری پژوهش، یعنی، کلیه اعضای هیات علمی شش دانشگاه استان اصفهان انتخاب شد. در نمونه گیری از شیوه طبقه ای متناسب با حجم استفاده گردید. داده های حاصل از پرسشنامه با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های t و تحلیل واریانس مورد بررسی قرار گرفت. داده های به دست آمده از مصاحبه ها نیز مقوله بندی شد.
میانگین نمرات شش زیرمقیاس بهبود کیفیت آموزشی در دانشگاه های گروه نمونه کمتر از میانگین فرضی 3 در طیف پنج درجه ای لیکرت بود. میانگین کلی بهبود کیفیت آموزشی در دانشگاه های علوم پزشکی برابر با 97/2 و در غیر علوم پزشکی برابر با 82/2 که تفاوت معنی داری با یکدیگر دارند. بین میانگین های نمرات بهبود کیفیت آموزشی در گروه های مربی، استادیار و دانشیار به بالا، تفاوت معنی داری وجود نداشت. مصاحبه شوندگان به چهار مانع عمده در بهبود کیفیت آموزشی دانشگاه ها تاکید نمودند.
مدیریت آموزش در دانشگاه ها، برای رویارویی با چالش ها و مسائل خود ضروری می باشد. لازم است استراتژی ها و برنامه های آموزشی متناسب با نیازها و انتظارات جامعه و دانشجویان باشد و به جای تاکید بیش از اندازه به جنبه های کمی، به شاخص های بهبود کیفیت آموزشی تاکید شود.