رابطه وحی با تجربه دینی (بررسی دیدگاه دکتر سروش)

این نوشتار برآن است که رابطه وحی و تجربه دینی را از دیدگاه دکتر عبدالکریم سروش بررسی کند. به نظر ایشان، وحی از سنخ تجربه دینی است و تجربه دینی درباره دیگر انسان ها نیز روی می دهد. در نتیجه، به همه انسان ها مانند پیامبران وحی می شود. به نظر ایشان، وحی نیز دارای دو جنبه است: 1. جنبه بی صورت وحی؛ 2. جنبه صوری وحی. وظیفه افراد از جمله پیامبران، صورت افکنی برای جنبه بی صورت وحی است که این صورت افکنی ها هیچ ترجیحی بر هم ن دارند. از این رو، ایشان مبنای دین داری را تجربه دینی می داند که مستعد پلورالیسم دینی است و نیز کاملا به پلورالیسم دینی اعتقاد دارد. همچنین وی در معنای وحی، بشری بودن را دخیل می داند. در نتیجه، ویژگی های بشری، از جمله نقص و کاستی به آن هم سرایت می کند. به همین دلیل، در نتیجه به پیرایش مدام نیاز دارد. در این نوشتار، به معنای تجربه دینی و دیدگاه های متفاوت در باب تجربه دینی و نیز عوامل پیدایش تجربه گرایی دینی اشاره شده است. در پایان، دیدگاه ایشان بررسی ندارند و نقد شده است: با این بیان که تجربه دینی نمی تواند مبنای مناسبی برای دین ورزی باشد؛ زیرا دینی بودن تجربه، مستلزم اعتقاد به بعد آموزه ای دین است که با مبنا بودن تجربه دینی ناسازگار است. نیز اثبات شده است که دیدگاه های ایشان در باب تجربه دینی برخلاف برهان عقلی و آموزه های قرآنی است.