بررسی تاثیر استفاده از دو پروتکل بیهوشی در میزان بروز استفراغ بعد از بیهوشی بیماران تحت عمل جراحی عمومی

تهوع و استفراغ بعد ازعمل شایع ترین عارضه بیهوشی است که شیوع کلی آن 30-20 درصد می باشد و سبب بروز مشکلاتی چون: طولانی تر شدن مدت اقامت بیمار در اتاق بهبودی و افزایش هزینه و ناراحتی بیمار می گردد. هدف از این مطالعه مقایسه شیوع استفراغ به دنبال عمل های آپاندکتومی، لاپاراتومی، هرنیورافی و هموروئید با دو پروتکل بیهوشی در بیمارستانهای امام خمینی (ره) و اکباتان همدان می باشد.
این کارآزمایی بالینی برروی 250 زن تحت اعمال جراحی آپاندکتومی، لا پاراتومی، هرنیورافی و هموروئید مراجعه کننده به بیمارستان های امام خمینی (ره) واکباتان صورت گرفت و با روش نمونه گیری تصادفی به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و سؤال هایی که در قالب یک پرسشنامه طراحی شده بود از بیماران پرسیده می شد و شیوع استفراغ بعد از بیهوشی بیماران تحت عمل جراحی عمومی بستری در بیمارستان های امام خمینی و اکباتان مقایسه گردید.
زنانی که درمحدوده سنی 60-10 سال قرار داشتند و تحت اعمال جراحی آپاندکتومی، هرنیورافی،هموروئید و لاپاراتومی قرار گرفتند، به عنوان نمونه های مورد پژوهش انتخاب شدند. از نظر تحصیلات 7% بیسواد، 2/29% ابتدایی، 20% راهنمایی، 36% دبیرستان و 8/7% تحصیلات دانشگاهی داشتند. 5/72% واحدهای پژوهش خانه دار و 5/27% شاغل بودند. شیوع استفراغ در بیمارستان امام خمینی (ره) با توجه به پروتکل آن، 4/14 درصد و در بیمارستان اکباتان با توجه به پروتکل بیهوشی آن، 8/0 درصد است. در تحلیل نتایج از آزمون کای اسکویر استفاده شد که اختلاف مشاهده شده در سطح کمتر از 5% معنی دار گردید 05 /0>P. نتیجه نهائی: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که افزودن 10 میلی گرم متوکلوپرامید و 8 میلی گرم دگزامتازون به پروتکل بیهوشی در اعمال جراحی: لاپاراتومی، آپاندکتومی، هموروئید، هرنیورافی به دنبال بیهوشی عمومی تاثیری در کاهش شیوع استفراغ در پایان بیهوشی و اتاق بهبودی نداشته است و آزمونهای آماری اختلاف معنی داری را بین نتایج حاصل از دو بیمارستان نشان می دهد05 /0>P.