نقش رهبری و مدیریت تاسیسی در تحول اداری کشور

هر سازمانی به دو صورت شکل می گیرد. یکی براساس الگو و طرح از پیش تهیه شده که از سازمان های مشابه اخذ شده و معمولا زمان مناسب برای تحقق آن وجود دارد. نوع دوم، سازمان سازی جدید است که با تحول در سازمان های سنتی یا با تاسیس یک سازمان کاملا جدید شکل می گیرد. در حالت اول، مدیریت و رهبری با فرصت کافی و از طریق تجربه و مشورت با دیگران، سازمان سازی را انجام می دهد. ولی در حالت دوم که سازمان همراه با نوعی تحول در ساختار و بنیادهای سازمانی است و معمولا با سرعت و بعضا وسیع صورت می گیرد، نیازمند به نوعی «مدیریت و رهبری تاسیسی» هستیم. اگر بپذیریم که رهبر با تغییر و تحول سر وکار دارد، می توانیم بگوئیم نقش رهبری در سازمان های نوع دوم بسیار قوی تر از نوع اول می باشد. باید گفت اصول و قواعد مدیریت تاسیسی با مدیریت های عادی تفاوت های اساسی دارد. این اصول و قواعد، شامل رهبری تحول گرا، تیم اولیه معتقد، مبتکر و هماهنگ با رهبری و نیز روش تحقیق علمی است. این روش تحقیق علمی بر اساس روش تحقیق توسعه و دانش تجربی استوار است. نظام اداری ایران، به عنوان یک جامعه در حال توسعه و یک نظام سیاسی جدید، نیاز به تحول دارد. لازمه این تحول، استفاده از یک چارچوب اداری- مدیریتی است که تاسیسی و تجربه شده باشد. اصول و قواعدی که با کمک آنها نهادهای انقلابی مثل جهادسازندگی و سپاه شکل گرفتند، می تواند چارچوب تحول اداری باشد که در هر سه دولت اخیر ایران(از 1367 تا 1386) ضرورت آن طرح شده است.