بازسازی جهان تک قطبی

عقل متعارف و نظرات اکثر نخبگان علمی چنین استدلال می کنند که هدف اول هژمون باید حفظ نظام حاکم بین المللی باشد، اما جهانی که ما امروز در آن زندگی می کنیم، چنین نیست. به هر طریق قابل تصور که اندازه بگیریم در می یابیم که ایالات متحده در مقایسه با هر کشوری در طول تاریخ، سهم بیشتری از قدرت جهان را داراست. حال چه ایالات متحده آمریکا را همانند آنان که سیاست هایش را تایید می کنند، رهبر جهان بنامیم و یا آن را مانند مخالفان سیاست هایشان، همسان یک امپراتور بیانگاریم؛ آمریکا در نظم جهان تک قطبی امروز، یک هژمون است. اما خنده دار آنست که واشنگتن به دنبال تغییر قواعد این نظم است. چرا؟
هژمون که در راس هرم قدرت قرار گرفته، باید خواهان حفظ و تحکیم آن باشد. حتی اگر هژمون مجبور باشد که سهم نامتناسبی از هزینه ها، از جمله مطالبات سنگین سازمان ملل و بودجه دفاعی بالا را پرداخت کند، اما شانه خالی کردن از زیر این وظایف سنگین، بسیار سخت است. این مخارج تنها هزینه اندکی برای نظم بین المللی است که منافع بسیاری را برای هژمون فراهم می آورد. ممکن است به نظر برسد که کشورهای دیگر با پیشرفت و آبادانی که در سایه این نظم بین المللی به دست می آورند و همچنین عدم وجود اجبار جهت پرداخت هزینه های بالای این نظم توسط آنها، معامله بهتری کرده باشند. مثلا اروپای غربی می تواند از تلاش های آمریکا در بسیاری از حوزه ها، سواری مجانی بگیرد و در عین حال نیز از سلطه ایالات متحده گلایه کند. اما با این وجود، قدرت بی شمار آمریکا منافع بی سابقه ای را پدید می آورد، منافعی که از نقش کلیدی دلار آمریکا در مالیه جهانی و محوری بودن زبان انگلیسی در سراسر جهان تا توانایی واشنگتن در عقیم کردن اکثر ابتکارات سیاسی که برای آمریکا مضر است، نوسان دارد.