مروری بر کاربرد سلول های بنیادی در درمان بیماری های عصبی

سلول های بنیادی دو خصوصیت ویژه دارند: توانایی خودنوسازی و قابلیت تمایز. خودنوسازی فرایندی است که طی آن یک سلول منفرد دو سلول دختری با خصوصیات اولیه خود ایجاد می کند. به طور کلی، دو نوع عمده از سلول های بنیادی، شامل سلول های بنیادی جنینی و سلول های بنیادی بالغ، شناخته شده است. تحقیق بر روی سلول های بنیادی به یافت راه هایی برای استفاده بالقوه از آنها در درمان اختلالات عصبی متعدد منجر شده است. سه روش برای درمان بیماری های عصبی با استفاده از سلول های بنیادی بیان شده است. این روش ها عبارتند از جایگزینی سلولی، حفاظت عصبی و انتقال ژن که در درمان آسیب های نورونی، مانند پارکینسون و اسکلروز مولتیپل (MS)، بسیار گسترش یافته اند؛ اگرچه با مشکلاتی نیز همراهند. در مقایسه با سلول های بنیادی جنینی، سلول های بنیادی بالغ در درمان بیماری های عصبی بیشتر کاربرد دارند؛ زیرا استفاده از سلول های بنیادی جنینی با مشکلات اخلاقی روبه روست و نوعی پیوند آلوگرافت محسوب می شود که خطر بروز تومور را بالا می برد. با احتساب این موارد، استفاده از سلول های بنیادی بالغ در اولویت است. از طرفی، تزریق مولکول هایی مثل عامل پایه رشد فیبروبلاست ها (bFGF) و عامل رشد اپیدرمی (EGF) نیز در القاء عصب زایی دخیل است و ممکن است در ترمیم آسیب عصبی مفید باشد. در این مقاله، به طور خلاصه با آخرین دست آوردها در این مورد آشنا می شویم.