بررسی و تعیین توان اکولوژیک استان مرکزی از نظر کشاورزی و مرتع داری با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)

الگوی نامناسب استفاده از سرزمین و تعییرات شدید در کاربری سرزمین باعث پیدایش بحران های زیست محیطی از جمله تخریب و آلودگی منابع آب و خاک، پیشروی رو به گسترش بیابانها، فرسایش خاک، شور و اسیدی شدن آن، کاهش تنوع زیستی و استعداد و قابلیت بهره وری سرزمین گردیده است. در این تحقیق توان اکولوژیک استان مرکزی که اولین و مهمترین قسمت فرایند آمایش سرزمین می باشد مورد ارزیابی قرار گرفت. ابتدا نقشه های پایه استان شامل توپوگرافی در مقیاس 25000/1، زمین شناسی، خاک شناسی، پوشش گیاهی، اقلیم، سنگ شناسی، منابع آب و... جمع آوری گردید و سپس با ایجاد مدل رقومی ارتفاع و نقشه شکل زمین برای کل پهنه استان مرکزی و همینطورنقشه یگان های زیست محیطی پایه 2،1و 3، نسبت به تعیین کاربری های کشاورزی در7 طبقه توان اقدام گردید. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که از مجموع 6/2921364 هکتار مساحت استان مرکزی که در 15000 واحد اکولوژیک شناسایی گردیده است، 5/121689 هکتار معادل 16/4% به کشاورزی با توان درجه 1، 77/191634 هکتار معادل 55/6% به کشاورزی با توان درجه2،5/615791 هکتار معدل 07/21% به کشاورزی با توان درجه 3، 8/569834 هکتار معادل 5/19% به کشاورزی با توان درجه 4 یا مرتع داری با توان درجه 1، 6/1170699هکتار معادل 40% به کشاورزی با توان درجه 5 یا مرتع داری با توان درجه 2، 18/188381 هکتار معادل 44/6% به کشاورزی با توان درجه 6 مرتع داری با توان درجه 3 و 2/63233 هکتار معادل 16/2% به کشاورزی با توان درجه 7 یا مرتع داری با توان درجه 4 که به طور عمده در مناطق با پوشش گیاهی بسیار تنک و یا خالی از پوشش گیاهی و در شیب های بسیار تند و صخره ای واقع شده است اختصاص یافته است.