بررسی سطح ادراری اینترلوکین های 6 و 8 در پیلونفریت حاد کودکان، قبل و بعد از درمان

عفونت ادراری، از بیماری های شایع دوران کودکی است که بخصوص در شیرخواران می تواند منجر به آسیب دایمی کلیه ها، افزایش فشارخون و نارسایی کلیه در آینده طفل شود. اینترلوکین ها در ایجاد اسکار کلیه متعاقب عفونت ادراری تب دار، نقش محوری دارند. هدف از این مطالعه، بررسی اینترلوکین های ادراری در پیلونفریت، قبل و بعد از اعمال دو نوع درمان بود.

غلظت اینترلوکین های 6 و 8 ادراری 34 کودک مبتلا به پیلونفریت حاد، که تحت درمان با سفتریاکسون و استرویید قرار گرفتند (گروه مورد) و 20 بیمار با همین تشخیص که تحت درمان با سفتریاکسون به تنهایی قرار گرفتند (گروه شاهد)، به روش آنزیم ایمونواسی اندازه گیری شد. گروه مورد و شاهد، از لحاظ سن و جنس همسان بودند. نمونه های ادراری، در زمان بستری (قبل از شروع درمان) و 72 ساعت پس از شروع درمان، جمع آوری شدند. غلظت کراتینین ادراری نیز محاسبه، و برای استانداردکردن نمونه ها، نسبت سایتوکاین به کراتینین تعیین گردید.

بر خلاف گروه شاهد، اختلاف بین نسبت سایتوکاین به کراتینین در ادرارهای اولیه و نمونه های پس از درمان، در گروه مورد، معنی دار بود (001/0p<). همچنین، ترکیب دگزامتازون و آنتی بیوتیک، سبب کاهش معنی دار غلظت اینترلوکین های ادراری، در مقایسه با درمان آنتی بیوتیکی تنها گردید (05/0p<).

تجویز استرویید همراه با آنتی بیوتیک، سبب کاهش چشمگیر مقادیر اینترلوکین های 6 و 8 ادراری در بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد می شود. این مسئله بیانگر این است که ممکن است مصرف کورتیکواستروییدها در پیشگیری از ایجاد اسکار کلیه متعاقب عفونت ادراری تب دار موثر باشد.