بررسی الگوی مقاومت دارویی، تولید بتالاکتاماز و پروفایل پلاسمیدی در ایزوله های نایسریاگونوره جدا شده از بیماران دچار اورتریت و سرویسیت درشهر کرمان

در سالهای اخیر شیوع عفونت های ناشی از باکتری نایسریا گونوره (گنوکوک) در کشورهای مختلف جهان، بخصوص جهان سوم افزایش قابل ملاحظه ای داشته است. اغلب سویه های جدا شده از بیماران، مقاومت متعددی را نسبت به آنتی بیوتیکهای مؤثر بر روی این باکتری نشان می دهند. یکی از مهمترین آنها، ظهور سویه های مولد آنزیم بتالاکتاماز است که ژن آن بر روی پلاسمیدهای با وزن ملکولی بالا قرار دارد.اطلاعات اندکی در مورد میزان مقاومت دارویی و الگوی پلاسمید در سویه های نایسر یا گونوره در ایران وجود دارد.
روش برسی: در این تحقیق از 205 بیمار با علائم اورتریت و سرویست چرکی مراجعه کننده به چهار مرکز درمانی اورولوژی، زنان و عفونی در سطح شهر کرمان از آبان ماه 1384 تا خرداد ماه 1385 که مورد بررسی قرار گرفتند، تعداد 37 مورد مثبت باکتری گنوکوک جدا شد. برای شناسایی ایزوله ها، نمونه های چرکی جدا شده از بیماران ابتدا رنگ آمیزی گرم شدند و باکتری ها در محیط اختصاصی تایرمارتین تغییریافته (MTM) حاوی VCNT و 2% هموگلوبین و آگار شکلاتی کشت داده شدند. سپس تستهای تشخیصی اکسیداز، کاتالاز و تخمیر قندها برای هر ایزوله بطور جداگانه انجام شد. حساسیت دارویی ایزوله ها توسط تست های انتشار دیسک در آگار و متد MIC مشخص شد و تولید بتالاکتماز و وجود پلاسمید در میان ایزوله ها نیز مورد بررسی قرار گرفت.
83% از ایزوله های گنوکوک به پنی سیلین و 9/72% به تتراسیکلین مقاوم بودند] μg/ml 2 MIC ≥ [، این در حالی بود که 78% ایزوله ها به سیپروفلوکساسین، 5/67% به سفتریاکسون و 62% به سفتازیدیم حساس بودند μg/ml] 05/0 MIC [(05/0 P ≤).
54% از ایزوله هایی که مقاوم به پنی سیلین بودند تولید آنزیم بتالاکتاماز می کردند. مطالعه الگوی پلاسمیدی ایزوله ها در آگارز ژل سه نوع پلاسمید با وزن ملکولی بالا را نشان داد. در حالیکه اغلب سویه ها فاقد هر نوع پلاسمیدی بودند.