از واشنگتن دیگر ابتکاری برنمی آید

ارقام اشتغال یکی پس از دیگری سقوط می کند: در کارخانه های اتومبیل سازی، شش هزار شغل در «رنو»، یک هزار و ششصد شغل در«نیسان»، سه هزار و پانصد شغل در «دایملربنز» را حذف کرده اند. اخراج شاغلان در بخش ساختمان سازی شتاب گرفته است. در ماه سپتامبر، صد و پنجاه و نه هزار موقعیت کاری در ایالات متحده از دغدغه خاطرها رخت بربست. در چین، کاهش آهنگ رشد هم اینک آشکار شده است. به موجب آمار سازمان بین المللی کار (ILO) تا پایان سال 2009، بی کاری گریبان دویست و ده میلیون تن را در جهان خواهد گرفت؛ یعنی بیست میلیون بیش از رقم کنونی. به چشم می توان دید که «بحران» آثار ملموسی بر جای می گذارد که طرح های نجات دولتی که فقط به رهانیدن بانک ها از ورشکستگی خشنودند، کم و بیش نادیده انگاشته اند. هرچند اجلاس سران کشورهای صنعتی و کشورهای نوخاسته (معروف به گروه 20) به لحاظ ترکیب آن فرصتی استثنایی به شمار می آید، اما به جای تردید در حقانیت نظام موجود، در نظر دارند زیاده روی های آن را پاک کنند.