بررسی اثر دگزامتازون در پیشگیری از توقف ضربان سلول های قلبی تیمار شده با دوکسوروبیسین با استفاده از سلول های قبلی مشتق از سلول های بنیادی جنین موش

دوکسوروبیسین در درمان انواع سرطان ها مصرف می گردد اما سمیت قلبی مصرف آن را محدود می کند. بعضی از مطالعات نشان داده اند که کورتیکو استرویید ها باعث محافظت قلبی می گردند. سلول های قلبی مشتق از سلول های بنیادی جنینی موش می توانند ابزار مناسبی برای بررسی سمیت قلبی ناشی از این دارو باشند.
سلول های قلبی مشتق از سلول های بنیادی جنینی موش با غلظت های مختلف دوکسوروبیسین به مدت 24 ساعت تیمار شدند تا حداقل دوزی که باعث توقف ضربان قلب می گردد به دست آمده و در مراحل بعدی مورد استفاده قرار گیرد. سپس سلول ها در دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند، در گروه اول سلول ها 24 ساعت قبل از تیمار با دوکسوروبیسین با یکی از غلظت های 1/0، 1 و یا 10 میکرومولار دگزامتازون تیمار شدند. در گروه دوم بعد از تیمار 24 ساعته با یکی از غلظت های ذکر شده دگزامتازون، این غلظت ها هم زمان با دوکسوروبیسین نیز دریافت شدند. طی یک هفته به صورت روزانه تعداد اجسام شبه جنینی دارای ضربان در هر یک از گروه ها در مقایسه با گروه تیمار شده با دوکسوروبیسین تنها مورد بررسی قرار گرفته و در روز هفتم نتایج ثبت شدند.
غلظت 5 میکرومولار دوکسوروبیسین به عنوان حداقل دوزی که باعث توقف ضربان در بیش از 50% این سلول های قلبی می گردد به دست آمد. در گروه اول تیمار شده با دوکسوروبیسین و غلظت های مختلف دگزامتازون فقط غلظت 10 میکرومولار دگزامتازون اثر محافظت کننده بر ضربان سلول های قلبی داشت و در گروه دوم با تیمار هم زمان دوکسوروبیسین و دگزامتازون هیچیک از غلظت ها بر پیشگیری از توقف ضربان سلول های قلبی اثر محافظت کننده نداشتند.
تیمار سلول های قلبی حاصل از سلول های بنیادی جنینی موش با دگزامتازون 24ساعت قبل از تیمار با دوکسوروبیسین باعث پیشگیری از توقف ضربان قلب ناشی از دوکسوروبیسین در این سلول ها می گردد. نتایج به دست آمده در سلول های قلبی حاصل از سلول های بنیادی جنینی موش مطابق با نتایج به دست آمده در سلول های قلبی به دست آمده از موش می باشد و این سلول ها می توانند مدل آزمایشگاهی مناسبی برای بررسی آثار درمانی و یا سمی داروها باشند.