یررسی تاثیر آموزش مشکل گشایی برخود پنداره نوجوانان پسر دبیرستانهای گناباد در سال 1378

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است و به صورت سنجش سه مرحله ای بر روی دو گروه آزمون و شاهد برای بررسی اثربخشی آموزش مه هارت مشکل گشایی برخودپنداره نوجوانان پسر دبیرستان های گناباد در سال 1378 انجام شده است. اطلاعات از طریق سیاهه خودپنداره راجرز و پرسشنامه مشخصات فردی از دو دبیرستان به روش خوشه ایساده دو مرحله ای و به تعداد 66 نفر به دست آمده است. برنامه آموزشی حل مساله بر روی گروه آزمون در سه دسته یکسان، براساس ابزارهای یاد شده طراحی و اجرا شده، پس از پایان جلسات برنامه ریزی شده، در مرحله اول بلافاصله و در مرحله دوم پس از گذشت یک ماه با مقیاس مذکور، نمرات خودپنداری در هر دو گروه به طور جداگانه برآورد و تاثیر و پایداری روش، مقایسه شده است. یافته ها حاکی از اختلاف معنی دار بین گروه آزمون و شاهد پس از مداخله بود (001/0P<) و آزمون های آماری اختلاف معنی داری را بین قبل و بعد از اجرای برنامه در داخل گروه آزمون نشان می دهند (001/0P<). در این تحقیق به علل اولیه ضعف خودپنداره پرداخته نشد، اما اطلاعات دموگرافیک و سوالات باز در پرسشنامه مشخصات فردی با نمره خودپنداره مقایسه و ارزیابی شد. نتایج حاصل بیانگر آن است که به کارگیری شیوه مشکل گشایی در درک از خود نوجوانان مورد نظر اثر مثبت داشته و موجب افزایش آن می شود. برای ادامه این روند پیگیری و یادآوری روش به کار رفته ضروری است.