بررسی کارایی و عوارض بستن دیستال ورید در فیستول های شریانی وریدی ناحیه انفیه دان تشریحی (snuff box) در مقایسه با عدم بستن آن در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی

فیستول های شریانی وریدی (AVF) اندوژن یکی از مهم ترین روش های برقراری دسترسی وریدی مناسب جهت همودیالیز هستند. با توجه به شیوع بالای استفاده از این روش در بیماران دیالیزی بخصوص فیستول در ناحیه انفیه دان تشریحی (snuff box)مقایسه میزان کارایی و عوارض ناشی از دو روش تعبیه فیستول در ناحیه انفیه دان تشریحی همراه با لیگاتور دیستال ورید و یا بدون آن ضروری است.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور، در 110 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه 11تا83(CRF) سال که یافته بالینی به نفع تنگی پروکسیمال ورید نداشتند، میزان کارایی و عوارض ناشی از دو روش عمده تعبیه فیستول مقایسه شد. دو گروه شاهد و مورد از نظر سن، جنس، عامل ایجاد CRF و سابقه تعبیه AVF قبلی همسان بودند. دیستال ورید در گروه مورد لیگاتور شده و در گروه شاهد باز گذاشته شد. بیماران به مدت 6 ماه و در روزهای یک، 30 و 180 بعد از عمل جراحی پیگیری شدند.
میزان کارایی و عوارض کوتاه مدت در گروه مورد و شاهد به ترتیب 90 و 93/6 درصد و میزان کارایی دیررس در گروه مورد 90 درصد و در گروه شاهد 84/8 درصد بود و اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. شایع ترین عارضه در هر دو گروه ترومبوز و بعد از آن ادم اندام، هیپرتانسیون وریدی، خوب کار نکردن فیستول، عفونت زخم و سندرم دزدی شریانی (steal syndrome) بود و بین دو گروه تفاوت معنی داری از نظر آماری وجود نداشت.
تفاوت معنی داری بین فیستول های شریانی وریدی در ناحیه انفیه دان تشریحی (snuff box) چه همراه با لیگاتور دیستال ورید و چه بدون آن از نظر کارایی فیستول و عوارض ناشی از آن وجود ندارد. با توجه به عدم مشاهده هیپرتانسیون وریدی در گروه آزمون، لیگاتور دیستال ورید در فیستول های شریانی و وریدی ناحیه انفیه دان تشریحی بر عدم اینکار ارجح است