بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور در حاشیه جنوبی دریای خزر

مطالعات اندکی در رابطه با جنبه های مختلف روان پزشکی تالاسمی ماژور و نیازهای مشاوره ای روان پزشکی و اجتماعی بیماران مذکور در دسترس است. هدف مطالعه حاضر، تعیین وضعیت جنبه های مختلف کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور بالای 15 سال در استان مازندران در سال 1386 بر اساس سن، جنس، وضعیت تحصیلی و شدت علایم بالینی بیماری است.
این پژوهش، مطالعه ای توصیفی- مقطعی است. در این پژوهش از چهار ابزار سنجش جهت جمع آوری اطلاعات شامل پرسش نامه خودساخته جمعیت شناختی، پرسش نامه ارزیابی سلامت عمومی با ساختار کوتاه (SF-36)، پرسش نامه تجدید نظرشده فهرست علایم 90 سئوالی (SCL-90-R) و پرسش نامه بیست سئوالی ارزیابی رضایت از زندگی (LSI) استفاده شد.
687 (08/41%) بیمار تالاسمی ماژور از مجموع دعوت شدگان به مطالعه، پرسش نامه های تحقیقاتی مربوطه را به طور کامل تکمیل نمودند. بر اساس پرسش نامه (SF-36)، 329 نفر (9/47%) برای میزان فعالیت های جسمی دارای شاخص عالی بودند. بر اساس پرسش نامه (SCL-90-R)، 446 نفر (9/64%) دارای شاخص کلی بیماری بیشتر از 7/0 و در نتیجه فاقد سلامت روانی بوده و 141 نفر (5/20%) از افراد دارای شاخص کلی بیماری بین 4/0 تا 7/0 و در نتیجه مشکوک به بیماری روانی بودند. در نهایت، 100 نفر (6/14%) دارای شاخص کلی بیماری کمتر از 4/0 بوده و در نتیجه سالم در نظر گرفته شدند. بیماران مذکور دارای میانگین نمرات 95/5 ± 5/20 با محدوده نمرات 2 تا 37 بر اساس پرسش نامه (LSI) بودند.
بیماران مبتلا به تالاسمی در معرض ابتلا به انواع مختلف اختلالات روان پزشکی بوده و در نتیجه نیازمند مشاوران روان پزشکی مجرب هستند.