اثر ساختار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بر کاربرد پژوهش های علوم پزشکی

تاکنون به مقوله ادغام عمدتا از منظر کیفیت ارایه خدمات و آموزش به آن نگاه شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر ساختار مذکور بر بهره برداری از پژوهش های داخل کشور بوده است. انتظار می رود که این مطالعه بتواند برای سیاست گذاران کلان که به طراحی نظام ملی پژوهش و نوآوری می پردازند مفید باشد.

مطالعه به صورت Grounded theory و از طریق مصاحبه با طیف های متفاوتی از سیاست گذاران تا ارایه دهندگان خدمات در گروه های پزشکی و غیرپزشکی انجام پذیرفته است.

ادغام به صورت کامل رخ نداده است، یعنی علاوه بر تغییر ساختار در سطح بالای وزارت بهداشت و دانشگاه ها (که به سطح گروه های آموزشی- پژوهشی نیز نرسیده است)، بایستی فرآیندهای لازم برای به نتیجه رسیدن تعریف می شده اند که انجام نپذیرفته است. نقص در بهره برداری از پژوهش موضوعی نیست که منحصر به پژوهش نظام سلامت باشد و در دیگر ارکان نظام علم و نوآوری کشور نیز دیده می شود.

از دید نظام پژوهش سلامت، پیش از هرگونه تصمیم گیری در خصوص تغییر ساختارهای موجود، بایستی نظام کلان نوآوری کشور تعریف گردد. چرا که مشکلات اصلی پژوهش کشور خاص ادغام و علوم پزشکی نیست و وجهه های عام تر و موثرتری وجود دارد و تغییر در ادغام و علوم پزشکی بایستی نسبت به آن ها، ثانویه تلقی شود.