ارتباط بین هیپومنیزیمی بدو بستری با مرگ و میر و معلولیت بیماران بد حال در واحد مراقبت های ویژه

تاکنون هیچ مطالعه ای ارتباط بین سطح سرمی منیزیم بیماران بستری را با مرگ ومیر و معلولیت آنها در واحد مراقبت های ویژه بیان نکرده است. هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع هیپومنیزیمی بدو بستری در واحد مراقبت های ویژه و ارتباط آن با اختلال عملکرد اعضای بدن، طول مدت بستری و مرگ ومیر بود.
این مطالعه مقطعی روی 100بیمار بالای 16 سال که طی 2 سال در واحد مراقبت های ویژه داخلی- جراحی بیمارستان های دانشگاهی پذیرش شده بودند، انجام شد. در این بررسی ابتدا سطح سرمی توتال منیزیم بدو بستری در واحد مراقبت های ویژه مشخص شد و سپس ارتباط آن با نیاز به ونتیلاتور، مدت تهویه مکانیکی، مدت بستری در واحد مراقبت های ویژه بیمارستان و سایر اختلال های الکترولیتی تعیین گردید.
نتایج نشان داد در بدو مراجعه اولیه به واحد مراقبت های ویژه، سطح سرمی منیزیم در 51% بیماران پایین و در 49% طبیعی بود. بین میزان مرگ و میر و طول مدت بستری در بیمارستان یا واحد مراقبت های ویژه، تفاوت معنی داری در دو گروه از بیماران وجود داشت (05 /0 < P). همچنین کاهش منیزیم در موارد هیپوگلیسمی توتال، هیپوکالمی و هیپوناتومی شایع تر بود. در مقایسه با سطح سرمی منیزیوم نرمال٬ بیماران با هیپومنیزیمی حین پذیرش در واحد مراقبت های ویژه با ضریب آپاچی 2 و سوفا بالاتر (01 /0p<) و حداکثر ضریب سوفا در طی مدت بستری در واحد مراقبت های ویژه نیز بالاتر و نیاز به ونتیلاتور و مدت تهویه مکانیکی نیز بیشتر بود. منحنی راک نمره سوفا نسبت به نمره آپاچی 2 در هیپومنیزیمی نتایج بهتری را نشان داد. افزایش پنج واحدی نمره آپاچی 2 یا سوفا بدو بستری در واحد مراقبت های ویژه باعث افزایش احتمال نسبی هیپومنیزیمی با فاکتور 12 /0 و 16 /0 شد. رخداد هیپومنیزیمی در دوران بستری همراه با پیش آگهی بدتری است. مانیتورینگ دقیق سطح سرمی منیزیم در واحد مراقبت های ویژه در تعیین پیش آگهی و درمان بعدی موثر است.