کاهش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ در اثر حضور و افزایش تک بازگوانین در توالی پروموتور ژن ماتریکس متالوپروتئیناز-1 (در جمعیت تهران)

افزایش یا کاهش یک نوکلئوتید گوانین در ناحیه 1607- پروموتور آنزیم ماتریکس متالوپروتئیناز-1 باعث ایجاد به ترتیب دو نوع آلل G2 و G1 برای ژن مذکور در جمعیت میگردد. آلل G2 واجد یک جایگاه اتصال اضافی نسبت به آلل G1 جهت اتصال اعضای فاکتورهای رونویسی خانواده ETS میباشد که میتواند به افزایش بیان ژن مذکور منجر گردد. از این رو هدف از مطالعه حاضر ارزیابی نقش تنوع ژنتیکی افزایش نوکلئوتید مذکور با میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ و همچنین فعالیت مهاجرتی سلولهای سرطانی میباشد.
نمونه خون 150 بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ و 100 نمونه کنترل جمعآوری گردید. بیماران به مدت میانگین 25 ماه تحت پیگیری و مراقبت قرار گرفتند (12 تا 36 ماه). DNA استخراج شده از نمونه های خون با روش PCR-RFLP تعیین ژنوتیپ شدند.
بیماران مبتلا به سرطان کلورکتال به دو گروه متاستازی (M+) و گروه بدون متاستاز (M-) تقسیم شدند. آلل G2 در گروه متاستازی (55%) در مقایسه با گروه کنترل (23%) فراوانی بیشتری نشان داد. آنالیزهای میزان بقا مشخص کرد که میزان بقای کلی 3 ساله برای بیماران غیرمتاستازی (M-) واجد ژنوتیپ های هموزیگوت و هتروزیگوت G1 برابر با 81% و برای افراد هموزیگوت G2 برابر با 66% میباشد (04/0P=). میزان بقای وابسته به سرطان به ترتیب برابر با 90% و 71% (01/0P=) و میزان بقای بدون ظهور بیماری نیز به ترتیب برابر با 73% و52% (001/0P=) به دست آمد.
مطابق نتایج به دست آمده افراد واجد ژنوتیپهای دارای حداقل یک آلل G1، میزان بقای وابسته به سرطان بیشتری نسبت به افراد فاقد این آلل از خود نشان میدهند.