بررسی رابطه میزان کارسینو امبریونیک با مراحل کانسر کولورکتال در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان آیت الله طالقانی در سال 1384

سرطان کولون و رکتوم شایعترین سرطان دستگاه گوارش می باشدکه در زنان دومین علت شایع مرگ ناشی از سرطان و در مردان سومین سرطان کشنده از نظر شیوع بوده است.از آنجا که پیش آگهی و میزان بقا متناسب با مرحله بیماری می باشد و تشخیص زود هنگام منجر به درمان آن توسط جراحی می باشدو اندازه گیری میزان CEA یک تست آزمایشگاهی ساده و در دسترس می باشد لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی مقدار CEA با پیشرفت مراحل بیماری و ارزیابی مرحله بیماری و میزان بقا آن می باشد.
این مطالعه توصیفی آینده نگر بر روی 120 نفر بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال که از ابتدا تا انتهای سال 1384 دربخشهای جراحی عمومی، گوارش و هماتولوژی بیمارستان آیت ا.. طالقانی بستری شده بودند انجام شده است. برای تمام بیماران قبل از انجام بررسی های تشخیصی جهت تعیین مرحله بیماری، یک آزمایش خون جهت اندازه گیری میزان CEA درخواست شد.سپس در زمان ترخیص بیمار اطلاعات مربوط به مقدار stage، CEA بیماری، محل تومور، نوع جراحی به همراه سن و جنس بیمار توسط پرسشنامه مورد مطالعه قرار گرفت سپس داده های مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.
در مطالعه انجام شده مشخص شد که بیشترین رده سنی افراد مبتلا بالای 50 سال، بیشترین محل درگیری رکتوم و سپس کولون نزولی و بیشترین Stage درگیری B با7/44% بوده است و همچنین اطلاعات بدست آمده نشان داد که در stage D در اکثریت موارد میزان CEA بیشتر از100 نانوگرم در میلی لیتر یعنی حداقل حدود30 برابر مقدار نرمال بوده است. ولی در سایرمراحل بیماری ارتباط معنی داری بین میزان CEA و stage وجود نداشت.
بحث: در مورد ارتباط میزان CEA با stage کانسرکولورکتال که هدف اصلی این تحقیق بوده است، اطلاعات بدست آمده نشان می دهد که در Stage D در اکثریت موارد (6/66%) میزان CEA حداقل حدود 30 برابر مقدار نرمال بوده است ولی در سایر مراحل بیماری، ارتباط مشخصی بین میزان CEA و Stage وجود نداشته است. لذا مقدار CEA به تنهایی نمی تواند بیانگر قطعی میزان پیشرفت بیماری باشد. در عین حال مقادیر بالاتر از100 میکروگرم در میلی لیتر، به احتمال زیاد متاستاز کانسرکولورکتال ازنوع Stage D را مطرح می کند.