ویژگی های پست مدرنیسم در نقاشی

«پست مدرنیسم» در اواخر دهه 1970 و ابتدا برای نقد حرکتهای مدرن در معماری به کار رفت. اقتصاد، فلسفه، سیاست، جامعه شناسی، معماری، طراحی، اطلاعات، تبلیغات و هنر بر ضد ایده های مدرن واکنش نشان داده و آنها را برانداختند. زمانهای تاریخی از گذشته، حال و آینده در زمان حال و اکنون و واقعیتهای حاضر حل شده و وضعیتی به نام «پست مدرن» پدید آمد که خود محصول روحیه انتقادی و آزادی طلبی مدرنیته است. این واکنش مخصوصا به وسیله تجربیات کانسپچوالیستها، آرته پوورا ها، رفتارگراها و همه کسانی که قصد داشتند فرمهای هنری را به طور اساسی کاهش دهند، برضد هنر و حال و هوای فرهنگی 1970 حکمفرما شد.
در نتیجه این وضعیت و نیز استدلالات بظاهر علمی و فلسفی نظریه پردازان، که درصدد انکار واقعیتها، حقیقت و زمان و کاربرد بحثهای پیچیده ای چون هرمنوتیک و ساختارشکنی بودند، ویژگی هایی متمایز از آنچه در گذشته بود رایج گشت که مغایر با زیبایی شناسی هنر بود. از جمله: التقاط، تشکیک، تمسخر، گفتمان، طنز، بی معنایی و ابهام.
در پایان دهه 1970 هنگامی که هنرمندان از قالبهای مفهومی جدا شدند، ظهوری مجدد از رنگها، احساس گرایی و عناصر تزیینی رخ می دهد و هنرمندان به ابزارهای سنتی نقاشی (بوم، قلم مو، طراحی و رنگ) رجعت می کنند. همان چیزی که در سالهای گذشته بطور کامل کنار گذاشته شده بود. دوباره تصویر به هنر برمی گردد.