تاثیر برداشتن متاستازهای ریوی بر میزان بقاء عمر بیماران، تجربه بیمارستان دکتر مسیح دانشوری

اگر چه وجود متاستاز سرطان در ریه نشان دهنده پیشرفت بیماری و اغلب غیرقابل علاج بودن آن است ولی در دهه های اخیر تلاش های متعددی برای درمان این بیماران با عمل جراحی برداشتن متاستازها صورت گرفته است. میزان تاثیر این عمل جراحی در گزارشات مختلف و همچنین در بیماری های مختلف، متفاوت بوده است. هدف ما در این مطالعه بررسی نقش متاستازکتومی بر میزان بقاء عمر بیماران مبتلا به متاستازهای ریوی در بیمارانی است که در مرکز ما تحت عمل جراحی متاستازکتومی قرار گرفته اند.
در یک مطالعه گذشته نگر، به مرور پرونده های 99 بیمار مبتلا به متاستاز ریوی که طی سال های 1374 تا 1386 جهت درمان به ما ارجاع شده بودند، پرداختیم. از این میان 48 بیمار که واجد شرایط متاستازکتومی بودند، تحت عمل جراحی قرار گرفتند. مهمترین این شرایط عبارت بود از: امکان برداشتن همه متاستازها، تحمل عمل جراحی، عدم وجود متاستاز در جایی غیر از ریه و کنترل بیماری اولیه. اطلاعاتی از قبیل محل ضایعه اولیه و پاتولوژی آن، فاصله زمانی بین تشخیص بیماری اولیه و متاستاز، موربیدیته و مورتالیته جراحی، نوع عمل جراحی، نوع انسزیون، تعداد متاستازهای ریوی و مدت بقاء عمر بیماران مشخص شد. بیماران از طریق ویزیت های درمانگاهی پیگیری شدند. در مواردی که مراجعه بیمار به درمانگاه کافی نبود، با بیمار یا خانواده وی تماس حاصل و اطلاعات مورد نظر کامل گردید. داده های به دست آمده توسط برنامه SPSS طبقه بندی و آنالیز شد. برای ارزیابی میزان بقاء بیماران پس از عمل از آزمون Kaplan- Meier استفاده شد.
تعداد 67 عمل جراحی متاستازکتومی ریوی بر روی 48 بیمار (31 مرد و 17 زن) در محدوده سنی 16 تا 86 سال (میانگین 40 سال) انجام شد. در 25 بیمار متاستاز یک طرفه و در 23 بیمار دو طرفه بود. در بیماران با متاستاز دو طرفه در 7 بیمار متاستازکتومی یک مرحله ای و در 16 بیمار متاستازکتومی دو یا چند مرحله ای انجام شد. شکاف های جراحی عبارت بودند از: 60 توراکوتومی خلفی جانبی، 4 میداسترنوتومی و 3 توراکوتومی دو طرفه قدامی عرضی با قطع جناغ. روش برداشتن متاستاز از ریه عبارت بود از: 61 مورد برداشتن گوه ای، 14 مورد لوبکتومی و یک مورد پنومونکتومی. میانگین تعداد ضایعات برداشته شده 7/6 عدد (محدوده 1 تا 59 عدد) بود. ده مورد (15%) عارضه پس از عمل شامل، پنوموتوراکس در 9 بیمار و شیلوتوراکس در یک بیمار رخ داد. عارضه جدی و تهدیدکننده حیات و مرگ و میر در هیچ یک از بیماران اتفاق نیفتاد. میانگین بقاء بیماران پس از متاستازکتومی 22 ماه (محدوده 1 تا 128 ماه) و میزان بقاء 5 ساله آنها 5/24 درصد بود. در 5 بیمار بقاء عمر 5 سال(60 ماه) یا بیشتر ایجاد شد.
اگرچه گروه مورد مطالعه از نظر نوع پاتولوژی همگن نبود، اما بنظر می رسد بطور کلی متاستازکتومی با میزان مرگ و میر قابل قبول، باعث افزایش بقاء عمر بیماران و در بعضی موارد باعث درمان قطعی آنان می شود.