گزارش نتایج هموروئیدوپکسی با استاپلر در 47 مورد هموروئیدهای پرولابه علامت دار

علیرغم ارائه روش های درمانی متنوع در برخورد با هموروئید علامت دار، هنوز موفق ترین راه درمان آن، روش جراحی است. وجود مسائلی از قبیل درد شدید بعد از عمل، اختلالات دفع و طولانی بودن نسبی عمل جراحی و دوره نقاهت بعد از آن، محققان را بر آن داشت که به دنبال روشی جایگزین روش مرسوم مولیگان مورگان باشند. مطالعه حاضر بررسی نتایج تجربیات ما در عمل هموروئیدوپکسی با استاپلر است که به عنوان یکی از این روش ها مطرح شده است. از سال 1378 تا 1385، 47 بیمار (31 مرد و 16 زن) با میانگین سنی 53 سال در بیمارستان آراد تهران تحت عمل هموروئیدوپکسی با استاپلر قرار گرفتند. تمام بیماران حداقل یک بار، 6 ماه بعد از عمل معاینه شدند. تعداد 11 بیمار هموروئید درجه 2 (4/23%)، 30 بیمار هموروئید درجه 3 (9/63%)، 5 بیمار هموروئید درجه 4 (6/10%) و یک بیمار پرولاپس (1/2%) داشتند. میانگین زمان پیگیری 30 ماه بود. میانگین زمان عمل جراحی 38 دقیقه (30 تا 60 دقیقه) و متوسط زمان اقامت در بیمارستان 3/1 روز (1 تا 3 روز) بود. هنگام عمل، عارضه ای رخ نداد. پس از عمل، میزان موفقیت در مجموع 40 مورد (1/85%) بود و 4 مورد (5/8%) عوارض بعد از عمل داشتند. مورد اول بیماری بود که در فاصله 48 ساعت پس از عمل دچار خونریزی شد و با بستری مجدد تحت بررسی قرار گرفت و چون یافته پاتولوژیک نداشت با دریافت 2 واحد خون مرخص شد. تعداد 2 بیمار پرولاپس مجدد هموروئید داشتند که اولی با تزریق اسکلروزان و دومی با برداشتن پاکه (Pocket) با بی حسی موضعی درمان شدند. بیمار چهارم دچار احتباس ادرار و عفونت مثانه شده بود که سابقه قبلی مشکلات ادراری داشت و با درمان طبی بهبود یافت. هیچ اشکال عملکردی یا بی اختیاری در دفع گاز یا مدفوع مشاهده نشد. در یک پیگیری 30 ماهه، 94% بیماران از نتیجه عمل رضایت داشتند. با توجه به درد و ناراحتی شدید و دوره نقاهت بعد از عمل جراحی کلاسیک برای هموروئیدهای پرولابه، هموروئیدوپکسی با استاپلر می تواند جایگزینی مطمئن برای درمان این گونه بیماران باشد. از امتیازهای این روش، کاهش درد پس از عمل است، ضمن این که نتایج دراز مدت آن، از نظر عوارض هنگام عمل و بعد از عمل، در مقایسه با جراحی کلاسیک، قابل قبول است.