بررسی اثر دپرنیل بر تمایز سلول های استرومایی به سلول های عصبی تولیدکننده دوپامین در موش صحرایی

سلول های استرومایی مغز استخوان منبع با ارزشی برای پیوند اتوگرافت جهت استفاده بالینی در زمینه ترمیم سیستم عصبی مرکزی بوده و می توانند به انواع رده های سلولی از جمله سلول های عصبی تمایز یابند. تحقیقات نشان داده دپرنیل در درمان بیماری نورودژنراتیو پارکینسون اثر دارد و دارای اثر تروفیک روی سلول های عصبی در محیط in vitro می باشد. در این تحقیق اثر داروی دپرنیل بر تمایز سلول های استرومایی به سلول های عصبی تولیدکننده دوپامین مورد بررسی قرار گرفت.
به روش ایمنوسیتوشیمی با استفاده از آنتی بادی تیروزین هیدروکسیلاز و اندازه گیری میانجی های عصبی دوپامین به روش HPLC تمایز BMSCs به سلول های شبه عصبی بررسی شد. همچنین به روش RT-PCR بیان ژن عامل نوروتروفیک BDNF در BMSCs مورد مطالعه قرار گرفت. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج بررسی مولکولی نشان دهنده ی افزایش بیان ژن BDNF توسط سلول های القا شده با دپرنیل است. بررسی ایمنوسیتوشیمی (تیروزین هیدروکسیلاز) و کروماتوگرافی مایع با کارکرد بالا (HPLC) نشان داد که داروی دپرنیل با غلظت 8-10 مولار ظرفیت تمایز BMSCs به سلول های دوپامینرژیک و تولید و ترشح دوپامین را دارا است.
سلول های استرومایی می توانند به سلول های شبه عصبی تمایز یافته و برای پیوند سلولی مورد استفاده قرار گیرند.