بررسی مقایسه ای دو روش تمرینی مبتنی بر دیدگاه رایج با دیدگاه عملکردی بر شدت درد و حداکثر فعالیت عضلانی در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه

تمرین درمانی به عنوان یکی از روش های کاهش درد و افزایش قدرت عضلات در بیماران مبتلا به سندرم گیر افتادگی شانه می باشد که در این زمینه برنامه های تمرین درمانی متعددی موجود می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر دو رژیم تمرین درمانی مبتنی بر دیدگاه رایج و دیدگاه عملکردی بر شدت درد و حداکثر فعالیت ارادی ایزومتریک عضلات(MVIC)1 کمربند شانه بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی بود.
در این طرح 24 بیمار زن و مرد مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه با میانگین سنی 18 تا 50 سال به صورت احتمالی و به روش نمونه گیری ساده در یکی از دو گروه تمرین درمانی رایج و عملکردی قرار گرفتند و شدت درد و حداکثر فعالیت ارادی ایزومتریک عضلات سینه ای بزرگ، ذوزنقه ای فوقانی و میانی، تحت خاری و سه سر عضله دالی به ترتیب با استفاده از معیار VAS2 و الکترومیوگرافی سطحی قبل و بعد از چهار هفته تمرین درمانی مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج آماری نشان می داد که شدت درد در هر دو گروه تمرین درمانی پس از اتمام جلسات درمانی به صورت معنی داری کاهش یافته است(05/0 p<) با اینحال میزان کاهش درد بین دو گروه پس از درمان از لحاظ آماری معنی دار نبود(05/0 p>). همچنین در هر دو گروه پس از درمان حداکثر قدرت ارادی عضلات دارای اختلاف آماری معنی دار بود(05/0 p<). افزایش قدرت عضلات بین دو گروه در تمام عضات مورد مطالعه غیر از سینه ای بزرک(001/0 p<) به لحاظ آماری معنی دار نبود.
نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که به دنبال کاهش درد در هر دو گروه تمرین درمانی حداکثر فعالیت ارادی عضلات یافت که میزان افزایش بیشتر قدرت در گروه تمرین درمانی عملکردی بیانگر این است که استفاده از این دسته از تمرینات در درمان بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه می تواند بسیار موثر تر از تمرینات رایج باشد.