مقایسه ویژگی های عاملین ترویج در وزارتخانه های کشاورزی و جهادسازندگی (سابق) به منظور تعیین و اولویت بندی

نیروی انسانی ترویج یک عامل کلیدی در فرآیند توسعه روستایی و کشاورزی به شمار می رود. برای یک نظام ترویجی موفق، تعداد مکفی از کارکنان خوب آموزش دیده ترویجی از منابع اساسی محسوب می گردد. دیگر ساز ه ها مانند بستر محیط، منابع مالی، ساختار و مدیریت نیز مستقیما برکارکرد موفقیت آمیز یک نظام تاثیر م یگذارد، اما منبع انسانی، زیربنا و یا شالوده یک نظام ترویجی است. هدف کلی مقاله، مقایسه ویژگی های عاملین ترویج در وزارتخانه های کشاورزی و جهاد سازندگی سابق به منظور تعیین و اولویت بندی ویژگی های مطلوب برای نظام ترویج وزارت جهادکشاورزی می باشد. این مقاله بر اساس نتایج تحقیقی است که جامعه آماری آن را کلیه متخصصین ترویج و آموزش کشاورزی کشور تشکیل داده اند. نتایج نشان می دهد وضعیت نیروی انسانی ترویج بویژه در دهه اخیر دارای فراز و نشیب های قابل توجه بوده و از ابعاد کمی در ارتباط با سطح پوشش برنامه های آموزشی و ترویجی و از ابعاد کیفی بویژه در ارتباط با سطح تحصیلات، ویژگی ها، توانایی ها و مهارت های مورد نیاز همواره با وضعیت مطلوب و قابل قبول فاصله داشته است که این امر عملکرد نظام ترویج در ایران را تحت تاثیر قرار داده است. از دیدگاه پاسخگویان، عاملین ترویج جهاد سازندگی در زمینه های: مهارت ارتباطی مناسب با روستاییان، توانایی ایجاد تنوع در برنام ه های ترویجی، داشتن روحیه مرد مگرایی و خودباوری و اعتماد به نفس با عاملین ترویج وزارت کشاورزی تفاوت دارند و در موارد مذکور میانگی نهای بدست آمده برای عاملین ترویج جهاد سازندگی بالاتر است و متقابلا در زمینه های: توانایی برقراری ارتباط بین ترویج و تحقیق، آشنایی با مسائل فنی و تخصصی کشاورزی، آشنایی با قوانین و مقررات و دستورالعمل ها و توانایی در گزارش نویسی و ثبت و ضبط وقایع، میانگین های بدست آمده برای عاملین ترویج وزارت کشاورزی بالاتر بوده و تفاوت معن یداری بین دو گروه مورد اشاره دیده می شود.