ارزیابی تاثیر علف کش های مختلف روی دو واریته خارلته (Cirsium arvense L.)

پاسخ دو واریته خارلته (هوریدوم و اینتگریفولیوم) به 14 علف کش در شرایط محیطی کنترل شده، طی سال 2000 در ساسکاتون ساسکاچوان مورد ارزیابی قرار گرفت. پاسخ به هر علف کش طی آزمایش جداگانه ای در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار اجرا شد (یک گلدان برای هر تکرار). مقادیر کاربرد علف کش ها شامل صفر، 125/0، 25/0، 5/0، 1 و 2 برابر مقادیر توصیه شده (بر حسب گرم ماده موثره در هکتار) برای متسولفورون، 44/4؛ توفوردی، 876؛ توفوردی بی، 1400؛ کلوپیرالید، 152؛ دایکمبا، 128؛ ام سی پی آ، 876؛ ام سی پی بی، 1700؛ ام سی پی بی + ام سی پی آ(15: 1 حجمی)، 1700؛ مکوپروپ، 926؛ هگزازینون، 1008؛ بنتازون، 840؛ بروموکسینیل، 336؛ گلیفوسیت، 880؛ گلوفوزینیت، 500 بود. 21 روز پس از تیمار علف کش، وزن خشک بخش های شاخساره ای اندازه گیری شد. برای آنالیز آماری پاسخ به مقدار علف کش، از مدل لوگ لجستیک استفاده شد. این مدل برازش مناسبی به داده های پاسخ ماده خشک شاخساره ای به مقادیر علف کش نشان داد. مقایسه تاثیر کنترلی علف کش های مختلف روی خارلته، نشان داد که بیشترین تاثیر کنترلی مربوط به علف کش های بروموکسینیل و هگزازینون، و کمترین تاثیر کنترلی مربوط به علف کش متسولفورون بود. دو واریته منحصرا به مقادیر علف کش هگزازینون، پاسخ متفاوتی نشان دادند. حساسیت واریته اینتگریفولیوم 40 درصد کمتر از حساسیت واریته هوریدوم بود. در صورتی که نتوان فقدان کنترل مناسب را به خصوصیات خاک یا محیط نسبت داد، شاید بتوان آن را به نوع واریته مربوط دانست.