مقایسه تاثیر دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین و القاء افزایشی زایمان (رایزینگ اینداکشن) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم

در حال حاضر در ایران، ختم حاملگی در مواردی که ناهنجاری های جنینی مغایر با حیات وجود داشته باشد، قانونی است. برای ختم حاملگی باید روش های موثر، کم عارضه و بی خطر مورد بررسی قرار گیرند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی و میزان عوارض دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین و القاء افزایشی زایمان(Rising Induction) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم انجام شد.
این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی تصادفی روی 40 زن باردار 25-18 هفته، شکم اول یا دوم مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه همدان، که بدلیل آنومالی جنینی کاندید ختم حاملگی در سه ماهه دوم بودند، انجام شد. افراد مورد مطالعه به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند. در گروه اول ابتدا برای بیمار یک آمپول پروستاگلاندین E2 داخل کیسه آب همراه با کنترل سونوگرافی و با سوزن اسپاینال تزریق شد و پس از 6 ساعت با 20 واحد اکسی توسین در cc 500 سرم اینداکشن جهت بیمار انجام شد. سرعت انفوزیون تا رسیدن به انقباض های موثر هر 30- 15 دقیقه افزایش می یافت. در گروه دوم (القاء افزایشی)، اکسی توسین به میزان 50 واحد داخل cc 1000 سرم ریخته شده و پس از تزریق cc 500 از آن، 50 واحد دیگر اکسی توسین به cc 500 سرم باقیمانده اضافه شد. سرعت انفوزیون اکسی توسین بر اساس رسیدن به انقباض های موثر تنظیم شد. پس از آن بیماران هر دو گروه از نظر طول مدت زایمان، دوز کلی اکسی توسین مصرفی و بروز عوارض جانبی مورد بررسی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون های آماری تی تست و کای دو آنالیز شدند.
میزان موفقیت در هر دو گروه تحت مطالعه 100 درصد بود. میانگین طول مدت زمان زایمان در گروه اول 59/5 ± 75/19 ساعت و در گروه القاء افزایشی 49/6 ±20/30 ساعت بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (00/0P<). عارضه جانبی فقط در یک مورد به صورت اسهال در گروه درمانی اول دیده شد و توزیع فراوانی عوارض جانبی در دو گروه درمانی تفاوت معنی داری از نظر آماری نداشت. متوسط دوز اکسی توسین در گروه اول 20 واحد و در گروه دوم 200 واحد بود که از نظر آماری اختلاف کاملا معنی دار بود(0025/0P<).
این بررسی نشان داد که میانگین طول مدت زایمان و میزان اکسی توسین مصرفی در روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین کمتر از روش القاء افزایشی است.