هنر و طبیعت از نظر یوهان لودویک تیک با نگاهی به رمان سفرهای فرانتیس اشترن، بالد

اگرچه یوهان لورویک تیک «johann ludwigtieck، ادیب بزرگ قرن 19 آلمان برای ما نام آشنایی نیست، ولی در سرزمین آباء و اجدادی خود شخصیت سرشناسی است. او همانند برادران شلگل، نووالیس و آیشن دورف، در زمرهء نویسندگان و ادبای برجستهء رمانتیک به شمار می رود، حتی در برخی از انواع ادبی، به ویژه در حیطهء افسانهء ساختگی (یا تصنعی)1 بی رقیب است. رمان ناتمام سفرهای فرانتس ا شترن بالد در واقع محملی برای معرفی ایده ها و نظراتی است که تیک در زمینهء هنر بیان داشته است. وی در کتاب خود از زبان شخصیت هایی تخیلی یا واقعی که در شرایط مطلوب و مورد نظر نویسنده ظاهر می شوند، به معرفی این نظرات پرداخته و از طبیعت و هنر به عنوان زبان هایی یاد می کند که یکی خاص خداوند و دیگری خاص انسان های برگزیدهء اوست. این سرمنشاء مشترک هنر و طبیعت و بازگشت آن ها به خداوند، علت دین محوری هنر مورد نظر تیک است.