پیش سمانتیک و سمانتیک ضمایر آنافوریک

مبحث تحلیل منطقی عبارات شامل ضمایر آنافوریک، در حال حاضر یکی از مهم ترین موضوعات در فلسفه زبان به شمار می رود. نظریه های مختلف هر یک در تحلیل دسته ای از متون شامل این گونه ضمایر موفق هستند اما در تحلیل نمونه های دیگر ناکام می مانند. در این مقاله اهداف زیر را دنبال خواهیم کرد: نخست، تعریف تازه ای از مفهوم "ابهام" ارائه می کنیم و تمایز بین سمانتیک و پیش سمانتیک را شرح می دهیم. یکی از دعاوی که در این مقاله از آن دفاع می کنیم این است که تا هنگامی که ملاحظات پیش سمانتیک در خصوص یک متن فیصله نیافته اند نمی توان وارد فاز سمانتیک شد. به همین دلیل یک متن ممکن است در سناریوهای متفاوت (که باید در فاز پیش سمانتیک مورد بررسی قرار گیرند) تحلیل های سمانتیک متفاوتی را بپذیرد. این امر توضیح می دهد که چرا نمیتوان از یک روش سمانتیک واحد انتظار داشت که در همه سناریو های ممکن تحلیل های قابل قبولی از همه انواع متون آنافوریک ارائه کند و روشن می کند که چرا فیلسوفان زبان تا به امروز در یافتن نظریه سمانتیک فراگیر واحدی برای تحلیل یکسان تمامی متون آنافوریک (ولو آن متونی که فرم مشابهی دارند) ناکام مانده اند. علاوه بر این، ویژگی جالب توجهی را در حوزه ابهام یا عدم ابهام برخی متون در زبان فارسی معرفی خواهیم کرد که اکثر قریب به اتفاق زبان های دیگر فاقد آن ویژگی می باشند. سپس به بررسی مثال های مشخص و استاندارد این حوزه (از جمله متونی که به دانکی – آنافورا شهرت دارند) می پردازیم و روش تحلیل آن ها را ارائه می کنیم.