اثر تنش شوری بر باززایی گیاه گوجه فرنگی(Lycopersicon esculentum Mill.)

اثر تنظیم کننده های رشد گیاهی و نوع قطعه جداکشت بر تولید کالوس وباززایی در شرایط تنش شوری و بدون آن در دو رقم اصفهانی و شیرازی گیاه گوجه فرنگی مطالعه گردید. بذرها در محیط Water agar کشت و سپس برای رشد به محیط کشت MS بدون هورمون منتقل شدند. بعد از 28 روز رشد، 4 قطعه جداکشت (برگ، بخشهای بین گره ای ساقه، هیپوکوتیل و لپه) در شرایط استریل درمحیطهای کشت دارای ترکیبهای مختلفی از تنظیم کننده های رشد (هورمونهای (2mg/L) IBA(0.2mg/L)، Kin(2 & 2.5mg/L)، NAA(o.4 & 2mg/L)، BAP)، میو اینوزیتول، تیامین و همچنین نمک NaCl یا بدون آن برای باززایی مستقیم و یا از طریق تولید کالوس کشت، و پس از 45-40 روز، تولید کالوس و باززایی گیاه در این محیطها بررسی شد. تنوع سوماتیکی احتمالی گیاهان باززایی شده در محیط های دارای نمک و گیاهان شاهد نیز با استفاده از آنالیز RAPD-PCR بررسی شد. هر یک از دو هورمون اکسین، NAA و IBA در ترکیب با BAP بیشترین تاثیر را در تولید کالوس بترتیب در ارقام اصفهانی و شیرازی نشان دادند. در هر دو رقم، جداکشت ساقه بهترین قطعه جداکشت برای تولید کالوس می باشد. محیط کشت حاوی IBA و BAP نیز بعنوان بهترین محیط کشت برای باززایی گیاه در هر دو رقم مشخص شد. توان باززایی در رقم اصفهانی بترتیب بصورت برگ>ساقه>هیپوکوتیل>لپه و در رقم شیرازی بصورت برگ>ساقه>لپه>هیپوکوتیل مشاهده شد. با افزایش غلظت نمک در محیط کشت از 60 تا mM 120، تولید کالوس و باززایی گیاه بطرز معنی داری کاهش یافت و دو رقم در میزان باززایی در تنش شوری تفاوت نشان دادند. تنوع سوماتیکی در گیاهان باززایی شده از نظر مورفولوژی و یا در سطح DNA مشاهده نشد. بعلت تفاوتهای ژنوتیپی، اختلافاتی در تولید کالوس و باززایی از قطعات جداکشت مختلف در محیطهای کشت گوناگون مشاهده گردید