اجتهادگرایی و قرائت پذیر انگاری دین

میان «اجتهادگرایی» و «قرائت پذیرانگاری» از لحاظ مبانی، مدعیات و تبعات، تفاوت های بسیار وجود دارد؛ اجتهاد، عبارت است از تلاش روشمند برای اکتشاف گزاره ها و آموزه های دینی از طریق دوال و مدارک معتبر، و براساس آن معرفت دین ممکن و روشمند است. قرائت پذیر انگاری، باور به این انگاره است که به جهت سرشت متن و ماهیت ذهن و مکانیزم فهم و...، متون دینی خوانش های گوناگون حتا متناقض را بر می تابند، و از یک متن فهم های متفاوت شکل می گیرد. و براساس آن دست یابی به فهم واحد عینی نهایی از متن دینی میسر نیست.
محقق محترم مقاله، ضمن دسته بندی نظرات هرمنوتیکی به سه گروه: 1. مولف مدار، 2. متن مدار، 3.مفسرمدار، قرائت پذیرانگاری را مبتنی بر نظریه های متن مدار و مفسرمدار دانسته، اجتهادگرایی را، به ویژه براساس الگوی روشن شناختی پیشنهادی خود، مولف مدار معرفی می کند.
وی پس از برشمردن ده تفاوت میان دوگفتمان، به نقد اجمالی قرائت پذیرانگاری می پردازد.