مبانی خداشناسی و فهم و معرفت دینی

خداشناسی، یکی از زیرساخت های فهم و معرفت دینی است. گونه های خداشناسی و دیدگاه های مختلف در زمینه اوصاف الهی و معناشناسی اوصاف حق تعالی، نقش اساسی در سامان دهی معرفت دینی دارد. این نقش به گونه ها ودر ساحت های گوناگونی رخ می نماید که عبارتند از:1. ساماندهی نگاه کلان به دین؛ 2. تعیین و رد یا قبول منابع معرفت دینی؛ 3. تبیین قداست داشتن یا نداشتن و نیز ثبات و تحول معرفت دینی؛ 4. تاثیر در چگونگی فهم و تفسیر ما از نصوص و آموزه های دین.
نتیجه تحقیق حاضر آن است که در میان آرای خداشناختی، تنها خدای توحیدی ادیان در حل مسائل و پاسخ به پرسش های بنیادین کلامی قادر است. از سوی دیگر، فهم بسیاری از آموزه های دینی، مستقیم یا غیرمستقیم، به تنقیح مبانی مربوط به اوصاف الهی و معناشناسی اوصاف خداوند وابسته است. در این عرصه نیز، تنها دیدگاه راهگشا نظریه اشتراک معنوی و تشکیک وجودی صدرالمتالهین شیرازی است.