بررسی بروز آنتی ژن های P53 و PCNA در لکوپلاکیای مخاط دهان با و بدون دیسپلازی به روش ایمونوهیستوشیمی

لکوپلاکیا شایع ترین ضایعه پیش بدخیم مخاط دهان می باشد و یک هایپرکراتوز خوش خیم تا کارسینوم سلول سنگفرشی مهاجم را دربر می گیرد. P53 پروتئین مهارکننده رشد تومور و PCNA بیومارکر تکثیر سلولی است. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه بروز آنتی ژن P53 و PCNA در لکوپلاکیای مخاط دهان با و بدون دیسپلازی و اپی تلیوم طبیعی مخاط دهان به روش ایمونوهیستوشیمی بود.
در این مطالعه مقطعی تظاهر P53 و PCNA در 53 نمونه از بلوک های پارافینی مربوط به لکوپلاکیا (بدون دیسپلازی (17 مورد)، دیسپلازی خفیف (15 مورد)، دیسپلازی متوسط (14 مورد) و دیسپلازی شدید (7 مورد) و 10 مورد مربوط به مخاط طبیعی دهان به روش ایمونوهیستوشیمی بررسی شد. آزمون های آماری مورد استفاده آنالیز واریانس یک طرفه، کروسکال-والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن بود.
در این مطالعه، 40% از نمونه های نرمال، 5/76% از لکوپلاکیاهای بدون دیسپلازی و 33/93% از لکوپلاکیاهای دیسپلاستیک، P53 را بروز دادند و PCNA در تمامی این ضایعات تظاهر یافت. اختلاف معنی داری از لحاظ تعداد سلول های P53 و PCNA مثبت و شدت تظاهر این مارکرها بین ضایعات وجود داشت (001/0P<). ارتباط مثبتی بین تظاهر P53 و PCNA مشاهده گردید.
افزایش بروز P53 و PCNA با درجه دیسپلازی لکوپلاکیای دهان ارتباط دارد و از این دو نشانگر می توان برای درجه بندی دقیق تر دیسپلازی، همچنین یافتن ضایعات لکوپلاکیای دیسپلاستیک استفاده نمود. همچنین، می توان از PCNA و P53 بعنوان مارکرهای پیش بینی کننده تغییرات بدخیمی در ضایعات لکوپلاکیای دهانی استفاده نمود.