فراوانی دمانس در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک بیماری مزمن و پیشرونده دستگاه عصبی میباشد.تغییرات شناختی در بیماری پارکینسون می تواند از یک اختلال خفیف تا دمانس شدید متغیر باشد.
هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع دمانس در بیماران مبتلا به بیماری است.
این مطالعه یک مطالعه مقطعی- مورد شاهدی است که بر روی 60 بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون مراجعه کننده به درمانگاه اعصاب بیمارستان 17 شهریور در طول سالهای 1383 تا 1384 انجام شده است. بعد از معاینه و مشخص کردن علائم و نشانه های مبنی بر وجود دمانس و علائم 5 گانه، تمام بیماران به 4 دسته از لحاظ درجه بیماری پارکینسون بر طبق معیارهای بین المللی (UPDRS) تقسیم شدند و سپس میزان فراوانی دمانس و عوامل خطر مانند دیابت، پر فشاری خون، سیگارکشیدن، افزایش چربی خون در این بیماران مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه تعریف دمانس بر اساس تعریف (DSM-IV (DIAGNOSTIC AND STATISTICAL MANUAL،4th EDITION صورت گرفته است.
بیشتر بیماران (43%) در محدوده سنی 55 تا 65 سال و با برتری جنسی مرد به زن (3 به 1) قرار داشتند. 25 نفر (42 درصد) دارای دمانس بودند و همچنین از 20 بیمار که نتایج سی تی اسکن غیر طبیعی داشتند 16 نفر (80 درصد) دارای دمانس و 4 نفر (20 درصد) فاقد دمانس بودند. از 25 بیمار دارای دمانس، درجه 3 پارکینسون بیشترین درجه بیماری را به خود اختصاص داده، در حالیکه درجه 2 پارکینسون در گروه بدون دمانس بیشترین فراوانی را دارا بود. 36% بیماران مبتلا به دمانس دارای حداقل یکی از عوامل خطر و 25% از بیماران بدون ابتلا به دمانس، دارای حداقل یکی از عوامل خطر بودند.
با افزایش درجه بیماری پارکینسون شیوع دمانس افزایش می یابد و همچنین با توجه به اینکه 36 درصد از بیماران دارای دمانس و 25 درصد از بیماران بدون دمانس، دارای یکی از عوامل خطرآفرین برای بروز سکته مغزی می باشند، این تفاوت معنا دار نیست و موید این مسئله است که عواملی مانند پرفشاری خون، دیابت، افزایش چربی خون، سیگارکشیدن رابطه ای با ایجاد دمانس در بیماران پارکینسونی ندارد.