تاثیر کارگاه های مقدماتی روش تدریس بر آگاهی، نگرش و عملکرد آموزشی مدرسین دانشگاه علوم پزشکی کرمان

توسعه دانش و نگرش افراد شرکت کننده در برنامه های آموزشی یکی از عوامل تعیین کننده میزان موفقیت به کارگیری محتوای آموزش در حیطه عمل است.
مطالعه به منظور تعیین تاثیر کارگاه های مقدماتی روش تدریس بر آگاهی، نگرش و عملکرد اعضا هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی کرمان انجام شد.
این مطالعه نیمه تجربی در سال 1379 بر روی 71 نفر از شرکت کنندگان کارگاه های مقدماتی روش تدریس انجام شد که به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند. داده ها بوسیله پرسشنامه با ضریب روایی 76/0 و 8/0 به ترتیب برای آگاهی و نگرش و با حداقل ضریب پایایی 7/0، قبل و بعد از کارگاه جمع آوری گردید. اطلاعات مربوط به عملکرد از طریق فهرست وارسی خود ارزیاب با روایی 0.91 و ضریب پایایی 75/0 قبل از کارگاه و در طول یک نیمسال تحصیلی بعد از کارگاه کسب و با استفاده از آزمون های پارامتریک و غیرپارامتریک تجزیه و تحلیل شد.
میانگین نمره آگاهی قبل از کارگاه 7/3±02/6 و نمره نگرش و عملکرد بر مبنای بیست به ترتیب 2/1±2/14 و 2/2±6/13بود. این میانگین بعد از کارگاه برای دانش 9/3±4/13، نگرش 1/2±2/18و عملکرد 68/1±12/14 بود. بین نمره آگاهی و نگرش قبل و بعد از کارگاه ارتباط معنی دار آماری وجود داشت (001/0 p<). ولی بین نمره عملکرد قبل و بعد از کارگاه رابطه آماری مشاهده نشد. همچنین بین تغییرات نمره آگاهی و نگرش با عملکرد ارتباط معنی داری وجود نداشت. با افزایش سن دانش کسب شده در انتهای کارگاه کمتر می شد (33/0 r=- و 03/0 p<).
به نظر می رسد کارگاه های موجود می توانند دانش شرکت کنندگان را افزایش و نگرش آنها را ارتقا دهد، ولی توسعه رفتار در حیطه عملکرد علاوه بر کارگاه آموزشی به عوامل دیگری وابسته است.