بررسی حداقل غلظت ممانعت کننده از رشد وانکومایسین در استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیماران سرپایی

استافیلوکوک آرئوس، یکی از مهم ترین عوامل عفونت های بیمارستانی بوده که در عفونت های اکتسابی از محیط های غیر بیمارستانی نیز نقش دارد. مقاومت دارویی این باکتری به متی سیلین که از سال 1961 در بسیاری از نقاط دنیا گزارش شد، باعث گردید که نقش وانکومایسین به عنوان آخرین دارو در زنجیره درمان عفونت ناشی از استافیلوکوک آرئوس مورد توجه قرار گیرد.
با توجه به موارد کاهش حساسیت یا مقاومت به وانکومایسین که به ترتیب از سال 1996 و 2002 میلادی گزارش شده است، هدف از این مطالعه بررسی حداقل غلظت ممانعت کننده از رشد (MIC Minimum Inhibitory Concentration-) وانکومایسین در استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیماران بستری و مقایسه آن با موارد جدا شده از بیماران سرپایی می باشد.
در یک مطالعه مقطعی تحلیلی از فروردین 1385 تا مهر 1386، 200 نمونه استافیلوکوک آرئوس از نمونه های کلینیکی شامل خون، خلط، ادرار و ترشحات سینوس جدا شد. سپس با روش استاندارد شده انتشار از دیسک، ابتدا حساسیت آن به وانکومایسین مورد بررسی قرار گرفت و پس از اندازه گیری منطقه ممانعت از رشد، حداقل غلظت ممانعت کنندگی (MIC) وانکومایسین توسط نوارهای E- test تعین شد. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS V. 11 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای آنالیز آماری از آزمون t استفاده گردید.
در 125 استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیماران بستری، MIC وانکومایسین (g/ml m) 2-1 میکروگرم در هر میلی لیتر و اندازه منطقه عدم رشد وانکومایسین mm 18-14 بود. در 75 استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیمارن سرپایی، MIC وانکومایسین g/ml m5/1-75/0 و اندازه منطقه عدم رشد و انکومایسین mm20-16 بود.
نتیجه کلی حاصل از این مطالعه نشان دهنده افزایش میزان حداقل غلظت ممانعت از رشد وانکومایسین (MIC) در بیماران بستری نسبت به بیماران سرپایی است.