بررسی اثر آسپرین، دگزامتازون و ترکیب آنها در بقاء فلپ پوستی راندوم در موش مرکز آموزشی پژوهشی حضرت فاطمه

ایسکمی و نکروز فلپ یکی از مشکلات جراحی ترمیمی می باشد. داروهای زیادی جهت جلوگیری و یا معکوس کردن این روند بروی فلپ پوستی راندوم آزمایش شده اند. هدف این پژوهش تعیین اثر آسپرین، دگزامتازون و ترکیب آنها در بقاء فلپ پوستی خلفی راندوم در موش می باشد.
40 موش مذکر Sprague – Dawley به صورت تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروه کنترل، گروه آسپرین، گروه دگزامتازون، گروه آسپرین + دگزامتازون. گروه اول زیر بیهوشی فقط فلپ پوستی خلفی راندوم بر پایه دیستال مطابق روش تغییر یافته مک فارلین به ابعاد 11×3 سانتیمتر بلند شد و مجددا پس از گذاشتن ورقه درپ استریل زیر آن سرجایش دوخته شد. گروه دوم آسپرین خوراکی mg/kg 100 داده شد و یک ساعت بعد از عمل مذکور برایش انجام شد. گروه سوم بعد از جراحی فلپ آمپول دگزامتازون mg/kg 5/2 در نیمه دیستال فلپ تزریق موضعی شد که تا 2 روز متوالی دیگر روزانه همین مقدار تزریق شد. گروه چهارم هر دو موارد گروه دوم و سوم برایشان انجام شد. پس از هفت روز تمام موش ها بیهوش و پس از عکسبرداری دیژیتال، سطوح زنده فلپ مورد مقایسه و مطالعه آماری قرار گرفتند.
میانگین سطح زنده فلپ در گروه کنترل 5/6 ± 44%، در گروه آسپرین 5/7 ± 53%، گروه دگزامتازون 5/8 ± 7/58% و گروه آسپرین + دگزامتازون 8 ± 60% بود. در مقایسه اختلاف میانگین های بین گروه ها تنها گروه دگزامتازون و گروه آسپرین + دگزامتازون توانستند بهبودی بارزی در بقاء فلپ نسبت به گروه کنترل ایجاد کنند، ولی اثر آسپرین بارز نبود (P <0.05). کاربرد دگزامتازون در بقاء فلپ پوستی راندوم موش مؤثر بود، ولی استفاده از آسپرین تنها تاثیر بارزی در بقاء فلپ نداشت.