کم خونی در بیماران دیابتی نوع 2 و رابطه ی آن با درجه های مختلف درگیری کلیوی

کم خونی از شایع ترین یافته های آزمایشگاهی در بیماران دیابتی است. بیماران دیابتی در مقایسه با بیماران غیر دیابتی درجه های بیشتری از شیوع و شدت آنمی را در هر میزانی از عملکرد کلیوی دارا هستند. هدف این مطالعه بررسی شیوع آنمی در جمعیت بیماران دیابتی نوع 2 و رابطه ی آن با درجه های مختلف درگیری کلیوی و آلبومینوری بود.
1962 بیمار نوع 2 دیابتی انتخاب شدند. نمونه ی خون کامل از تمام بیماران گرفته شد. آنمی با استفاده از معیار هموگلوبین کمتر از 13 در مردان و کمتر از 12 دسی لیتر در زنان تعریف شد. سپس شیوع آنمی در سایر بیماران محاسبه شد و رابطه ی آن با یکسری متغیر ها شامل میزان اختلال عملکرد کلیوی، آلبومینوری، سن، جنس، طول مدت دیابت، وجود سندرم متابولیک و میزان هموگلوبین گلیکوزیله در این بیماران بررسی شد.
در این مطالعه 2/9% از مردان و 4/10% زنان دارای کم خونی بودند. میزان شیوع آلبومینوری (میکرو و ماکروآلبومینوری) در کل جمعیت مورد مطالعه 1/38% بود. 1/8% از بیماران درجه های متوسط درگیری کلیوی (کلیرانس کلیوی کمتر از 60 میلی در دقیقه به ازای 73/1 مترمربع) و 4/31% دچار درجه های خفیف درگیری کلیوی (کلیرانس کراتی نین بین 90-60) داشتند. بیمارانی با درجه های متوسط درگیری کلیوی، کم خونی بیشتری نسبت به بیمارانی با درجه های خفیف درگیری کلیوی داشتند (30% در مقابل 9% و 001/0p<). شیوع آنمی در بیمارانی با درگیری خفیف کلیوی به میزان معنی داری بیشتر از بیمارانی بدون درگیری کلیوی بود (9% در مقابل 2/7% و 001/0p<). بیماران دچار ماکروآلبومینوری، میزان بیشتری از شیوع آنمی را نسبت به بیماران دیابتی مبتلا به میکروآلبومینوری داشتند (4/32% در مقابل 4/8% و 001/0p<). هم چنین، شیوع آنمی به میزان معنی داری در گروه بیماران دیابتی دچار میکروآلبومینوری بیش از بیماران بدون دفع آلبومین ادراری بود. (4/8% در مقابل 7/5% و 001/0p<).
آنمی، یافته ی شایعی در بیماران دیابتی نوع 2 است. درجه های مختلف درگیری کلیوی و آلبومینوری از بزرگ ترین عوامل خطرساز در ایجاد آنمی در بیماران دیابتی به شمار می آید.