اصلاح آستیگماتیسم پس از جراحی پیوند عمیق لایه ای قدامی قرنیه در بیماران مبتلا به قوز قرنیه

یافتن روش موثر و قابل اعتماد جهت اصلاح آستیگماتیسم پس از پیوند عمیق لایه ای قدامی (DALK) در بیماران مبتلا به قوز قرنیه.
روش پژوهش: در این تحقیق که به روش مجموعه موارد مداخله ای ((interventional case series انجام شد، مبتلایان به قوز قرنیه که پس از انجام پیوند عمیق لایه ای قدامی دچار آستیگماتیسم غیر قابل تحمل و یا غیرقابل قبول از طرف بیمار شده بودند، تحت عمل اصلاح آستیگماتیسم متعاقب پیوند قرنیه (GRS) قرار گرفتند. روش جراحی در 5 مورد شامل ایجاد برش شل کننده تا غشای دسمه در محور پرشیب در محل اتصال قرنیه گیرنده- دهنده و در سایر موارد ایجاد برش شل کننده در محور پرشیب همراه با بخیه مجدد برش جراحی بود. اثر برش های شل کننده به وسیله برداشتن انتخابی بخیه ها کنترل می گردید که این کار چند روز پس از عمل آغاز می شد. اهداف اصلی مطالعه شامل بررسی حدت بینایی با و بدون اصلاح و تغییر در آستیگماتیسم قرنیه ای و انکساری با استفاده از روش تفریق و آنالیزبرداری بود.
تعداد 14 چشم از 14 بیمار مبتلا به قوز قرنیه (12 مرد) با سابقه پیوند عمیق لایه ای قدامی قرنیه، تحت عمل GRS قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 2/6±36/29 سال و متوسط پی گیری 4/7±12 ماه بعد از اولین عمل GRS بود. متوسط بهترین دید اصلاح شده قبل از عمل 1/0±29/0 لوگمار بود که پس از عمل به 1/0±22/ 0 افزایش یافت (007/0P=). میانگین کاهش آستیگماتیسم قرنیه ای که با روش های تفریق و آنالیز برداری اندازه گیری شد، به ترتیب 8/3 و 5/5 دیوپتر بود. چهار مورد از 5 چشمی که در ابتدا تنها برش شل کننده برای آن ها انجام شده بود، به دلیل اصلاح بیش از حد آستیگماتیسم نیازمند بخیه مجدد در محل برش شدند. هیچ کدام از بیمارانی که تحت عمل برش شل کننده و بخیه مجدد قرار گرفته بودند نیازمند مداخله بیش تر نگردیدند.
برش شل کننده محور پرشیب قرنیه و بخیه مجدد آن و به دنبال آن برداشتن انتخابی بخیه ها، به طور موثر و قابل پیش بینی باعث کاهش آستیگماتیسم بعد از پیوند عمیق لایه ای قدامی قرنیه در بیماران مبتلا به قوز قرنیه می شود.