مقایسه اثربخشی دگزامتازون، گرانیسترون و متوکلوپرامید در پیش گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل چراحی کاتاراکت

مقایسه اثربخشی سه داروی گرانیسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون در پیش گیری از وقوع تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت.
روش پژوهش: 60 بیمار کاندید جراحی کاتاراکت با محدوده سنی 80-45 سال و کلاس ASA I و II در یک کارآزمایی بالینی از نظر اثربخشی داروهای ضد تهوع مورد مقایسه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه 20 نفره تقسیم شدند و القای بی هوشی در هر سه گروه با یک روش و با داروهای یکسان صورت گرفت. به یک گروه از بیماران گرانیسترون mg1 وریدی در پایان عمل جراحی، به گروه دیگر متوکلوپرامید mg/kg 2/0 وریدی (حداکثر mg10) در پایان عمل جراحی و به گروه سوم دگزامتازون mg/kg 15/0 وریدی (حداکثر mg8) پیش از شروع جراحی تجویز گردید. سه گروه فوق طی 24 ساعت پس از عمل در فواصل زمانی مشخص از نظر بروز تهوع و استفراغ بررسی شدند.
فراوانی تهوع و استفراغ در طول 6 ساعت اول پس از عمل در گروه گرانیسترون 5 درصد، در گروه متوکلوپرامید 35 درصد و در گروه دگزامتازون 15 درصد بود. در این میان تنها بین گروه گرانیسترون و متوکلوپرامید از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود داشت (01/0P=). فراوانی تهوع و استفراغ با شروع دیررس (6 تا 24 ساعت) در گروه گرانیسترون 5 درصد، در گروه متوکلوپرامید 30 درصد و در گروه دگزامتازون صفر بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (01/0P<).
گرانیسترون در پیش گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت نسبت به متوکلوپرامید موثرتر است. هم چنین گرانیسترون و دگزامتازون نسبت به متوکلوپرامید در پیش گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت در مرحله دیررس اثربخشی بهتری دارند.