ترمیم پارگی تاندون های بازکننده انگشتان دست

پیش پارگی تاندون های بازکننده انگشتان دست از آسیب های شایع نسج نرم در اندام فوقانی است. ترمیم این زخم ها به عوامل متعددی شامل شدت ضربه اولیه، سایر ضایعات موجود، ناحیه پارگی، تجربه جراح و همچنین توانبخشی بعد از عمل بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم اولیه پارگی تاندون های باز کننده انگشتان در نواحی مختلف دست می باشد.
مطالعه به صورت آینده نگر توصیفی در طی 28 ماه (از 1383 تا 1385) در دو بیمارستان آموزشی اهواز انجام شد. 32 بیمار با زخم باز و بریدگی تاندون های باز کننده انگشتان و شست دست بستری و تحت درمان جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 6/24 سال (46-17 سال) بود. ترمیم به روش بخیه تغییر یافته «کسلر» با دو گره نایلون 4 صفر انجام شد. میانگین زمان پیگیری 7 ماه بود. نتایج براساس سیستم امتیازدهی «میلر» ارزیابی شدند.
در مجموع 72 تاندون بازکننده در 32 بیمار، تحت درمان و ترمیم جراحی قرار گرفتند. عفونت محل زخم یا پارگی مجدد در هیچ موردی مشاهده نشد.بیشترین محل پارگی در نواحی 5 و3 به ترتیب 36% و 7/34% و کمترین محل آسیب در نواحی 1 و 4 به ترتیب 9/6% و 7/9% بود. در مجموع بهترین نتایج در پارگی نواحی 5 و سپس 3 (88%-84%) دیده شد. نتایج بد در پارگی های نواحی 1 و 2 و 4 بیشتر بود.
پارگی تاندون های بازکننده انگشتان در سطح پشتی دست و ساعد در نواحی 3 و5 نتایج بهتری نسبت به نواحی 1 و 2 و 4 دارد و ترمیم با روش بخیه تغییر یافته کسلر، استحکام کافی در محل آسیب فراهم می کند.