وسیله گذاری و فیوژن پشتی شکستگی مهره های سینه ای و کمری (نتایج کوتاه مدت)

پیش بیشتر صاحب نظران در مورد لزوم درمان جراحی شکستگی های ناپایدار مهره های سینه ای و کمری توافق دارند، اما درمورد روش جراحی پشتی یا از جلو، هنوز اتفاق نظر کامل وجود ندارد. در این تحقیق نتایج سوبژکتیو و ابژکتیو جراحی پشتی با به کارگیری یک سیستم سگمنتال و دکمپرس کردن کانال نخاعی از طریق لیگامنتوتاکسی بررسی شد.
در یک مطالعه طولی 37 بیمار بین فروردین 1380 تا فروردین 1384 در یک مرکز درمانی شیراز تحت درمان جراحی قرار گرفتند. شکستگی مهره های سینه ای و کمری به مدت میانگین 30 ماه (46-12ماه) بعد از عمل جراحی پیگیری شدند. در پایان پیگیری خصوصیات سوبرکتیو و ابژکتیو شامل درد کمر (مقیاس نمره بندی دنیس)، سطح عملکرد، وضعیت شغلی (مقیاس شغلی دنیس)، وضعیت عصب شناسی (درجه بندی فرانکل) و شاخص های پرتونگاری (زاویه کایفور، زاویه گوه ای، کلاپس، شاخص ساژیتال، زاویه پشتی مهره و شکستن یا جابه جایی وسیله) مورد بررسی قرار گرفتند..
بیست بیمار درد نداشتند، 35 بیمار عملکرد مستقل داشتند (درجه F6 و F7 از FIM) و بیمارانی که ضایعه عصبی داشتند 6/1 درجه فرانکل بهبودی نشان دادند. میانگین زاویه کایفوز (موضعی) از 1/19 درجه قبل از عمل به 1/1 درجه بعد از عمل و 1/5 درجه در پیگیری نهایی رسید. عوارض جراحی محدود به 3 مورد عفونت خفیف موضعی بود و فقط یک مورد شکستن وسیله مشاهده شد.
از نظر تصحیح معیارهای پرتونگاری شکستگی و نتایج سوبژکتیو و آبژکتیو، این روش یک شیوه سریع، موثر و ایمن می باشد، جراحان با آن آشناترند، عوارض کمتری نسبت به جراحی از جلو دارد و میزان شکستن یا جابه جایی وسیله نیز در آن اندک است.